Yılbaşından önce bir haftalığına Van’daydım. Depremin üzerinden iki ay geçmişti. Van’daki afet koşullarında bir değişme yoktu. Van’da konteynerde kaldığım, köyleri ve sağlık ocaklarını dolaştığım o bir hafta boyunca dünyam Van olmuştu. Türkiye’deki diğer insanların nasıl olup da burada sokakta yaşayan, o soğukta, kar altında çadırlarda kalan, yaşadığı yeri terketmek zorunda kalan insanlarla ilgilenmediğini aklım almıyordu. Sürekli Van üzerine yazıp çiziyordum, döndüğümde bir rapor yazımına katıldım ve bir gazete yazısı yazdım, çevremdekilere sürekli Van’da insanların ne büyük zorluklar altında yaşadıklarını ve nasıl unutulduklarını anlatıyordum.
Sonra aradan zaman geçti. Ben de Van’ı unuttum.
Sorarsanız aslında unutmadım diyebilirim. Sürekli aklımda olduğunu, ama elimden fazla bir şey gelmediğini, burada günlük hayat, iş, politika, yazı, çizi, hayatın çok dolu olduğunu, çok meşgul olduğumu söyleyebilirim. Orada hala çadırlarda kalan, hala evlerine giremeyen, hala hayatları normale dönmekten çok uzak olan insanlar için ben buradan, bu şartlarda ne yapabilirim ki diyebilirim. Çok büyük bir iş bu, devletin görevi. İşi bu olanların görevi.
İnsanın vicdanı böyle demiyor ama. Sürekli isyan etmek ve şikayet etmek de bir işe yaramıyor.
İki gün sonra sanatçı arkadaşlarımız Van’da bir konser verecekler. Ben de bu konsere bir bilet alacağım ve izleyeceğim. Oraya gitmeden, televizyonda izleyeceğim, ama bir bilet alacağım, o biletin parası Van’da hala çadırda yaşayan çocuklara süt almak için harcanacak.
Van’ı aslında siz de unutmadınız. Ama elinizden bir şey gelmiyor. Çok büyük iş bu, devletin görevi, işi bu olanların görevi diyorsunuz.
Hiç olmazsa Van’a bir bilet alın.
Biletleri buradan Mybilet’ten ve bu adreste göreceğiniz diğer yerlerden alabilirsiniz. Diğer ayrıntılar burada.
