[Bir şarkının hikayesi] I Can’t Get No, Satisfaction/ Rolling Stones

1965 yılında Rolling Stones’un üçüncü Kuzey Amerika turnesinin başlamasından birkaç hafta önce, bir bahar sabahı Keith Richards uyandığında tuhaf bir şey fark etti. Londra’daki yatak odasında sakladığı Philips kasetçalar kırılmış gibi görünüyordu. Bir gün önce kasetçalara yeni bir kaset takmıştı ama bir şekilde 45 dakikalık bant dolmuş ve kaydın sonuna gelinmiş gibi duruyordu. Merakla kaseti başa sardı ve “play”düğmesine bastı.

Hoparlörden üç notalı bir gitar riff’ini takip eden birkaç bas akoru ve basit bir nakarat duyuluyordu: “I can’t get no satisfaction“. Richards’ın sesi oldukça uykulu idi ve müzik yavaşça söndü ve yerini 40 dakikalık bir horlamaya bıraktı. Görünüşe göre Keith Richards uyuklarken bir melodi ile uyanmış, onu akustik gitarı ile kaydetmiş sonra da uykusuna dönmüş gibi duruyordu.  Richards’ı uykusunda neyin uyandırıp veya neyin kızdırdığını ve kayıt aletine “Hiçbir tatmin elde edemiyorum” diye bağırtanın ne olduğunu bilmemiz elbette mümkün değil, ancak şunu biliyoruz ki Rolling Stones’un en büyük single’ının ve Rock tarihinin en büyük hitlerinden birinin ilk notalarını haykırmıştı.

‘Tehlikeli ve yaramaz çocuklar’

60’lı yıllarda İngiltere’de müzik dünyasında çokça tartışılan şeylerden bir tanesi de Beatles ve Rolling Stones arasındaki rekabetti. Rolling Stones’un menajeri Oldham başlarda Beatles’ın menajeri Epstein’ı taklit ederek gruba takım elbise giydirdi. Sonra fikir değiştirip grup için tam Beatles’ın seçtiği tarzın tersi bir tarz benimseyerek uyumsuz elbiseler ve uzun saçlarla ve çok temiz ve saf olmayan bir izlenim yaratmayı tercih etti. Stones’a öngörülemez bir hava vermek ve tehditkar ve kaba ve görünmelerini sağlamak istiyordu. İlk albümlerinin kapağında gülümsemeden poz verdirerek belki de isteyerek Beatles’ın imajı ile ters düşmeye çalışıyordu.

Beatles ailelerin favorisi olabilirdi, ama Stones tehlikeli ve yaramaz çocuklardı ve “I Can’t Get No, Satisfaction” belki de bu hikayenin başlangıcıydı.

Neredeyse tüm Stones klasiklerinde olduğu gibi “Satisfaction” da bir ekip çalışmasıydı.1965 Mayıs’ında Stones’un Florida Clearwater’daki konserinde  dördüncü şarkıdan sonra hayranları olay çıkarınca konser yarım kalmış ve grup daha fazla kaos çıkmaması için otele geri dönmek zorunda kalmıştı. Mick Jagger kızgınlıkla havuz kenarına oturdu ve Richards’ın başladığı işi bitirdi.

20 yıl sonra Jagger, “Satisfaction benim dünyaya bakışım ve her şeye karşı hayal kırıklığım idi” diyecekti. Richards’ın riff’inden ve bulduğu nakarattan etkilenerek yazdığı sözler, Amerika’daki reklam çılgınlığına ve süregelen telaşlı hayata sert bir tepkiydi.

‘Rock adrenalininin vücuda elektrogitarla enjekte edilmesi gibi’

Satisfaction önce 10 Mayıs, sonra da 12 Mayıs 1965’ te iki kere kaydedildi. Başında Keith Richards riff’i Otis Redding tarzında kornolarla çalmak istiyordu ama istediği distorsiyonu sağlayamıyordu. İmdadına hayatını kaybettiği 1985 yılına kadar grubun piyanisti olan Ian Stewart yetişti ve köşedeki dükkandan Gibson’un son yeniliği olan sihirli kutuyu satın aldı. Sonradan ikonik Maestro FZ-1 Fuzz Tone olarak tanınacak bu alet sayesinde istedikleri korno efektini elde etmişlerdi. Richards’ın Gibson gitarıyla çaldığı riff üst üste iki kere kaydedildi. Charlie Watts’ın davulu sanki metronom gibi kusursuzdu. Daha sonra Stewie Wonder, Charlie’nin bu motiflerini “Uptight Everything’s Alright” adlı şarkısında kullanacaktı. Jack Nitzche tef ve piyano çalarak şarkıya ayrı bir değer katmıştı. Mick Jagger’ın vokaldeki performansı ise kusursuzdu.

60’lı yıllarda bu avangard şarkıyı ilk duyduğunuzda şoke olmamanız mümkün değildi. Rock müziği adrenalininin elektrogitarla vücuda enjekte edilmesi gibi bir deneyimdi. Nefes almak için bile durmuyor aksine sürekli tekrar eden riff, gümbür gümbür insanın iliklerine kadar işliyordu.

Richards 2010’daki otobiyografisinde “ Fuzz Tone o zamana kadar hiçbir yerde duyulmamıştı ve herkesin hayal gücünü yakalayan o ses idi “diyecekti. Şarkının  başarısının ardından tüm gitar mağazalarındaki Gibson fuzz box stokları tamamen tükenmişti.

Satisfaction Haziran ayında Bilboard’a girdi ve orada 14 hafta kaldı. Single, Amerika’da 1 Milyondan fazla satarak gruba ilk altın plağını kazandırdı. Rolling Stone dergisi “Tüm zamanların en iyi 500 Şarkısı listesinde Satisfaction’u ikinci sırada gösterdi.

Beatles ile Rolling Stones’un arasında her zaman tatlı bir rekabet olmasına rağmen grup üyeleri aynı zamanda iyi arkadaş kalmayı başardılar. Lennon ve Mc Cartney “I Wanna Be Your Man” adlı bestelerini Jagger ve Richards’ın da bulunduğu bir odada bitirmişlerdi ve ilk olarak kaydetmeleri için Stones’a vermişlerdi. Şarkı grubun 63’teki ilk hitlerinden oldu ve İngiltere’de listelerde 12’inci sıraya kadar yükseldi. Beatles ise şarkıyı daha sonra kaydetti.

Bir döneme damgasını vuran bu iki gruptan Beatles’ın iki üyesi John Lennon 1980’de, George Harrison ise 2001 yılında hayatlarını kaybetmişlerdi. The Rolling Stones ‘un Beatles’dan daha uzun süren ve halen devam eden müzik kariyerlerinde başından beri Jagger ve Richards’la beraber olan ve tüm zamanların en iyi davulcuları arasında 12’nci sırada gösterilen Charlie Watts bu hafta, 24.08.2021 Salı günü hayatını kaybetti. 1960’lı yıllarda müzik yapan ve pop ve rock müziğin eşsiz eserlerinin yaratıcıları maalesef birer birer yaşama veda ediyorlar.

Charlie Watts huzur içinde yatabilir.

Bir müzisyenin yaşamdaki misyonu yaptığı müzikle insanları mutlu etmekse, grup arkadaşları ile beraber biz müzikseverleri fazlasıyla memnun ettiler. “Thank you Charlie, we got too much Satisfaction”

Kaynakça

• Whitley J., The story behind the song: “(I Can’ t Get No) Satisfaction”, “The Rolling Stones” classic they wrote in their sleep, 2020 Far Out
• Leahey A., Behind The Song” The Rolling Stones,” Satisfaction”, American Songwriter,2019
• The Story Behind “I Can’t Get No Satsifaction”, The Legends of Music, Dec.2018
• The Rolling Stones, Charlie Watts, I Can’t Get No Satisfacion, Wikipedia