Bir tek gündemimiz var; Barış, Demokrasi ve Akil İnsanlar. Daha uzun bir sürede bu gündem devam edeceğe benzer. Her şeyden önce kelimeleri, kavramları nesnelliklerine taşımayan bir kültürde kulağa oldukça hoş gelen ve zihinleri adeta kamaştıran bu kelimeleri ölçülebilir kılmamız gerekmez mi?
Birisi tüm sadeliği ve bilgi açlığı ile “iyi de, şu barış, demokrasi dediğiniz şeyi avucuma koyunda göreyim, hissedeyim, bileyim dese” ne denilecek? Yoksa bir masal kuşu gibi herkesin zihnindeki farklı tezahürleri ile kalması, yamalı bir bohça gibi her şeyi içine alan şekli ile bırakılması daha mı iyi?
Bugüne kadar yaygın medya ve yayın organlarında ekonomi hep “Ceteris Paribus” kuralı ana eksene alınarak yorumlandı, öngörü ve değerlendirmelerde bulunuldu. Oysa ekonomi, hayatın kendisidir ve akan bir nehir gibidir. Dolayısıyla hiçbir koşulu yok sayarak, kriterler koyarak, bazılarını sabitleyerek veya etkileşimi yadsıyarak ekonomiyi, barışı, demokrasiyi tanımlayamazsınız. Bunu yapmaya çalışanlar da ancak kendi pencerelerini resmedebilirler.
Ekonomiyi ne kadar boyarsanız boyayın tahterevalliyi ortadan kaldıramazsınız. Aşağıdakiler ve yukarıdakiler. Önemli olan sonsuz çıkarların insani ihtiyaçlar doğrultusunda ehlileştirilip, ehlileştirilmemesi meselesidir aslında. Döngünün tamamına yabancılaşmamış olanlar ve onu görebilenler için de değişen bir şey yoktur bu anlamda. Tamda bu yüzden Nietzsche’ye hayranım, çünkü birilerinin koca bir kitapla anlatmaya çalıştığını damıtılmış bir cümle veya tek bir paragraf ile anlatabilmektedir. Barış, Demokrasi, Eşitlik… tüm yolculuklarda ve arayışlarda asıl olan kendi sınırlandırılmışlıklarımızı ve algı vasatiliğimizi aşmak olmalıdır.
Günümüz dünyası; avrupası, doğusu ve batısı ile sadece kendine demokrasi… Hiç kimse bu fetişleştirilmiş kelimenin alt unsurlarını pek irdelemiyor. Çünkü kulaklarda yarattığı masalsı tatlı huşu her aykırı sesi, duruşu, düşünceyi afyonluyor. Hasan Sabbah bile öğrencisi ibn-i Tahir’e bu kadarını yapmamış. Onu sonsuz aydınlığın, gerçek yolculuğun daimi öğrencisi yapmış. Demokrasi hep şahrut nehrinin karşı tarafındaki dünyevi cennet olarak resmedildi. Ama akan bunca kanı, kini, hastalığı ve paylaşamamazlığı var eden nedenler, yapanlar pek sorgulanmadı. Sorgulanmakta istenmiyor.
İnsan kendi kendine soruyor; “peki bu fedaileri yetiştiren hangi demokrasi, bunu var eden koşullar ortadan kalktı mı? Kültür iklimi değişti mi?” Bu eleştiri sunulana öylece tabii olmamak, görmek, yüzleşmek ve henüz ayılmayanlara “şu barışı, demokrasiyi, eşitliği avucumun içine koyunda göreyim” demek için…
Kemal Çolak
