Geçen hafta sonu Boğaziçi Üniversitesi’nin davetlisi olarak İstanbul’a gelen ve Hrant Dink anısına bir konuşma yapan eko-feminist, aktivist, bilim insanı ve yazar Dr. Vandana Shiva, konuşmasını bir şiirle kapattı. Filistin’den ve anonim gözüken bu şiiri Dr. Shiva’nın 1999 basımı “Biokorsanlık” başlıklı kitabında okuduğumda bu şehirde, bu turbo-megapolde, binlerce yılın emaneti tarihî surların yanı başında, toprağa, geleneğe, bilgiye, tarıma, kısacası hayata ve hayatta kalma usullerimize dair duruşumuzu anlatmaya kullanacağımı.. hiç öngörmemiştim! Ne tuhaf! Ne kadar naif, hattâ!
arazilerimizi yak
rüyalarımızı yak
şarkılarımızın üzerine dök asidi
talaşla kapla
katledilmiş insanlarımızın kanlarını
teknolojinle kıs
özgür olan herşeyin çığlığını,
vahşi ve yerli.
yoket.
yoket.
otumuzu ve toprağımızı
yerle yeksan et
her çiftliği ve her köyü
atalarımızın inşa ettiği
her ağacı, her evi
her kitabı, her yasayı
ve tüm hakkaniyeti ve ahengi.
bombalarınla dümdüz et
her vadiyi; sil iradenle
geçmişimizi
yazınımızı, mecazımızı
çıplak bırak ormanları
ve yeryüzünü
ta ki ne bir böcek
ne bir kuş
ne bir kelime
saklanacak tek köşe bulamasın.
yap ve dahasını da.
zulmünden korkmuyorum.
umutsuzluğa düşmüyorum hiç
zira bir tohum var koruduğum
bir küçük canlı tohum
koruyacak
ve yeniden ekeceğim.
Bu hafta sizi bu şiirle bırakmak istiyorum. Yarın hepimizin sığınmacı, yarın hepimizin aç, yarın hepimizin bostancı olacağını unutmayalım diye. Yarınımızı hangi tohumun yeniden başlatmasını istiyoruz, bulup seçelim ve kötü gözlerden, hoyrat bakışlardan, zalim esenlerden sakınalım diye. Bu hafta ben sessiz bırakıyorum köşemi, anonim bir şiir hepimize konuşsun diye. Yarına sakladığımız tohumu bulup, adını koyalım diye.
Defne Koryürek – Taraf
