By 
Masallar hepimizi çocukluğumuza götürür. O büyülü dünyalar, her şeyin mümkün olduğu hayatlar… Ve elbette mutlu sonlar…
Hala hepimize iyi gelmez mi bu sonsuz olanaklar evreni? Masalların büyüsü belki de burada saklı… Saklı olmasına saklı da; masalları değerli kılan yalnızca bu mudur? Hayır, elbette! Masallar, insan türünün gezegenimizde var olageldiği o ilk zamanlardan bu yana zihnini meşgul eden sorulara yanıt aradığı, bilgece bir yaşamın ipuçlarını aradığı kadim anlatıların bir parçasıdır.
İnsan türünün en büyük hatası: Doğayı mülk edinmek
Peki, bu kadim anlatılar insan zihninin kaynağı ise, bu kaynağın da kaynağı nedir acaba? İnsan zihni, o düşsel masal evrenini nereden devşiriyor; dersiniz? Doğadan, insanın da parçası olduğu doğayla etkileşimden türetiyoruz tüm o masalsı ögeleri… İnsanın doğayla hasbihalidir masallarda vücut bulan kadim anlatıların kaynağı…
İşte, Rolande Causse, Näne ve Jean-Luc Vézinet tarafından yazılan, Amélie Fontaine‘in resimlediği Toprak Ana Masalları kitabı, bizi masallara bakarken, yüzümüzü doğaya dönmeye davet ediyor.
Bu daveti Türkçe’ye çeviren ise Özge Akkaya… Paraşüt Kitap tarafından basılan kitapta, bu davet kâh gökkuşağının öyküsü, kâh çiçekli bahçelere doğru zorlu bir yolculuğa çıkan bir genç üzerinden yapılıyor. Doğaya saygıyı, doğanın zıtlıkların birlikte vücut bulduğu diyalektik dengesini, doğanın zorlu yüzlerini anlatan bu cesaret ve bilgelik masallarında okur, insan türünün en büyük hatası ile tekrar yüzleşiyor. Paylaşmayı unutmak, doğanın parçası olmak yerine açgözlülükle ona hükmetmeye çalışmak; nehirleri, ormanları ve nicesine mülk edinmek…Ve sonuç? Bugün türümüzün sonunun gelmesi tehlikesini de beraberinde getiren iklim krizinde gördüğümüz gibi koca bir başarısızlık!
Umarım ki; Toprak Ana’nın bize anlattığı bu masallar doğayla barış ilan ederek bu hatadan dönmemize vesile olur!
Comments