Ah be çocuk… Yazın umutlu zamanlarıydı. Hava güzel güle oynaya çıktın yola, ekmek alıp dönecektin. Küçüklerin yazgısıdır ekmek almaya onlar gider. Bilmezdin büyüklerin savaşlarını, hilelerini, silahlarını. Bilmediğin bu savaş aldı çocukluğunu, gençliğini, yaşlılığını. Oysa eve ekmekle dönecektin, yolda köşesinden yemeye başlayacaktın belki. Büyüyecektin, büyütecekti o ekmek seni. Aldı seni katil devlet, o çocuk tanımaz, yaşlı tanımaz silahlarıyla.
Tam 269 gün direndin Berkin. Bir anne bir umuda gebe kalsa sancıyacağı günlere yakın bekledik seni. Günleri saydık seninle. Umut doğsun diye. Kendimiz için bekledik seni. Ölmeyelim diye ölme, direnelim diye diren istedik. Senin içindi bu kavga. Sen mutlu büyü diyeydi. Seninle 15 yaşında bir umudumuz vardı. Yaz geçti, sonbahar geçti, bir kışta bıraktın ellerimizi. Sen bırakıp gittin. Umutta gitti Berkin. Yağmayan yağmur senin gidişine hazırlanmış meğer günlerdir. Yağmur bilir mi 15 yaşındaki bir çocuğun acısını? Söyle Berkin bulutlara gittin, söyle bilir mi katiller çocukların ölümünü? 45 kiloydun, 16 kilo oldun. 15 yaşında 16 kilo bir çocuk. Katillerin pusuda. Korkudan günlerdir tetikte. Ağırlığından korkuyorlar. Gaza dumana boğuyorlar yakınındakileri.
Şimdi adınla doğacak çocuklar. Adınla andığımızda onları gözlerimiz yaşaracak ama tüm katillerinle beraber yaşayacağız. Şimdi sen ölümsüz oldun ya kimseye bir şey olmayacak yine Berkin. Çünkü sen yoksun artık. Kömür gözlerin gülmeyecek artık. Gerçek acı bu, yokluğun.
Güle güle git çocuk.
(Yeşil Gazete)
