Her öldürme kararı, aynı zamanda, bir başkasını yok ederken kendisini kendi elleriyle yok etme kararıdır.
Bu yüzden “bir çare olarak ölüm” kendi varlığını henüz edinememenin belirgin bir ifadesidir.
Açıkça söyleyelim: Bir tek yokluğu benimseyen yok eder.
– Örneğin: Kendi adına konuşmaktan vazgeçmek yokluğun biçimlerinden biridir.
Çünkü yokluğun varlığını sürdürmesi yok edebilmesine bağlıdır.
Bu da bizi bir yol ayrımına taşır: Yokluğun varlığını sürdüreceği bir yok ediciliği mi yoksa varlığın varlığını sürdüreceği bir var olmayı mı tercih edeceğiz?
Esas soru budur.
…
“Şehitlik” bir yokluk ve yokluğu benimseme biçimidir. [1]
*
[1] Doğa ile kültür arasındaki gerilim örneklerinden biri olan deprem de yaşanan her ölüm bir yokluk itirafıdır. İnsanın dünya’lı tarihine eşlik eden ev’in yıkılmasıyla “medeniyet” iddialarının ne denli içi boş olduğu ortaya çıkmış; yanı sıra, ölümün seçilmemiş ve seçilmiş tek adam rejimlerinin yeşerdiği topraklarda gerçekleşmesiyle yok edicilik (= cinayet ve intihar ortaklığı) de sahne almış; beden, şehidin üniformasına dönüşmüştür. Esin kaynağı için bkz.: Achille, M., Düşmanlık Politikaları, s. 123 ve bütün kitap.
Tekrarlamakta hiçbir sakınca yok: “Şehitlik” bir yokluk ve yokluğu benimseme biçimidir.
