Ana Sayfa Blog Sayfa 3601

Nafarat: trip from Turkey to Germany – Part 2.1. Mytilene, Lesbos Island: Welcome to Europe

This is the story of 11 Syrian and 1 French friends. The journal from their trip, from July 15  to August 15, passing the borders,  from Turkey to Syria.

***

(Nafar in arabic is the one without name, without right, a number in the mass, and it is how the smugglers are calling their clients, in arabic. “He is only a pocket of money”).

Part 2: Greece

Mytilene, Lesbos Island: Welcome to Europe

For Part 1: Izmir. Destination: Greece. click here.

Güncenin Türkçesi için burayı tıklayınız.

We arrived to the island of Lesbos in the middle of the night, and reached by foot the city of Mytilene on the next morning. We saw a fisherman taking the boat that we used to cross the sea, another example of the parallel economy that is running on the back of the migrants.

On the Greek islands, the process is: once you arrive, you can register to the local authorities; they will bring you to a camp (when there is one), and you will receive an official paper that legalizes your situation within some days. With this document you can stay legally in the country for a certain period of time, while your asylum process goes on. In practice, most of the migrants use this paper to travel in the country and continue their journey. Few of them decide to stay in Greece, where both the asylum conditions and the job opportunities are poor.

A Syrian on his way to the camp
A Syrian on his way to the camp

Greece is officially part of Dublin II regulation (European law who states that the refugee has to ask for asylum in the first country he/she arrived), but in 2011 the European Court of Human Rights decided that Greece was violating the basic human right of the refugee, and since then the deportation back to Greece stopped in most of the European countries. All European countries ratified the 1951 Refugee Convention of 1951 and have the duty to receive the refugees, but to request asylum to a country you need to get there. You are then forced to cross the borders illegally and risk your life to be able to ask for your right.

While we were getting registered in the police station, the French friend from the group took a ferry that lasted 1 hour and 40 minutes (compared to 4 hours for the rest of us), paid 25 Euros instead of 1250 dollars, and only needed to show her passport to enter Greece. We are not all equal when facing with the borders, and freedom doesn’t mean the same thing for all.

noborder

One day later, five of us went to the camp to wait for the documents while the rest of the group rested on a beach. Everyday around 1000 migrants arrive to the Lesbos Island. There are two different camps in the island: one for the Syrians and one for the migrants from other nationalities. The procedure for the Syrians is both quicker and easier. You can receive your document within 2 days while the others might wait for some weeks. The Syrian camp of Lesbos is an open camp. The camp’s infrastructures are very poor and with few tents; toilets in horrible conditions, and most of the migrants prefer to sleep outside. A group of volunteers and of migrants is still trying to keep the place clean and “livable”.

Clothes hanged in the camp, for drying
Clothes hanged in the camp, for drying
Rufugees sleeping at night close to the ferry station
Refugees sleeping at night close to the ferry station

Inside the camp, you can hear all the different stories about the crossing between Turkey and Lesbos Island. Some people passed 12 hours in the sea, some got attacked and lost everything, including their papers and money. The majority of the migrants are young men, but you can also see a lot of families, some pregnant women and elderly people. We learned that the day we arrived that an old man died in the camp. Two members of his family were also in the camp, and we can’t imagine their pain, being here, so far from their own land and family.

Despite the poor conditions, the atmosphere is much more joyful than what we experienced back in Izmir. Finally all those people made it. They all arrived to Europe. The way in the sea is in the past.

A girl in the camp
A girl in the camp
A girl in the playground, with a lifa-jacket.
A girl in the playground, with a lifa-jacket.

Around 6pm, the police arrived to the camp wearing hygiene masks (very welcoming) and began to call one by one of the 400 Syrians that had arrived on the same day than us to give them their document. We got very happy and excited when our turn came and decided to celebrate with some very nice people we met in the camp. No doubt we will all remember this party for all our lives. We felt that in this day our lives changed. We didn’t know what would happen next, but for sure it could never be the same as the day before. We stayed one more day in Mytilene because we loved this place, because we could enjoy the great food, because of the beach and the sea, we could almost fooled ourselves and believe we were on vacation. We all decided that once we would have our refugee status and have more freedom of movement, we would go back here. It is a very beautiful place. We still had to face racism when an employee tried to kick us out from an open and free beach, but we were then feeling powerful, with our legal paper in hand, enough to fight back and win our case.

We finally got on the ferry to Athens, ferry overcrowded with hundreds of people hoping for a better future.

While waiting to get documents from the police
While waiting to get documents from the police
The document taken from the police
The document taken from the police
A group taking selfies in front of the ferry to Athens
A group taking selfies in front of the ferry to Athens
The ferry for Athens.
The ferry for Athens.
On the way to Athens, in the ferry.
On the way to Athens, in the ferry.

***

“11 Nafar and 1 human”

We are a group of 12 people, 12 young persons full of hope and dreams, that met in Syria or in Turkey, and decided to go together to Europe. In the group, there is a doctor, a judge, 2 architects, a lawyer, 1 painter, 1 designer, a film maker, a social worker, a cook, an actor and a first-aider. Half of the group couldn’t continue their studies because of the war. Most of them escaped to Turkey some years before the decision to try their chance and cross the sea. But staying in Turkey means accepting to stay where there is no opportunity to work legally or to study. It means accepting to wait, only wait, for the situation to change. But our youth won’t last that long. In the group there are 11 Syrians and one French. For her, with her passport, the borders are open. In this system she is a human, she has the right and the possibility to be wherever she wants to. For different reasons, but with the common will of living this experience all together, we left Istanbul and are now on our way to a country where the nafarats could be humans again. At least, this is the goal.

(Yeşil Gazete, Migrant Solidarity Kitchen)

Nafarat: Türkiye’den Almanya’ya yolculuk. Bölüm 2.1 Midilli, Midilli Adası: Avrupa’ya Hoşgeldiniz

11 Suriyeli ve 1 Fransız dostun hikayesini sizlerle  paylaşıyoruz. 15 Temmuz-15 Ağustos tarihleri arasında, Türkiye’den Almanya’ya olan yolculukları sırasında, sınırları geçerken, tuttukları günceyi.

***

(Arapça’da Nafar isimsiz olan, hakları bulunmayan, kalabalık arasında yalnızca bir numarayı ifade eden anlamına geliyor ve kaçakçılar müşterilerini Arapça böyle adlandırıyor. “Sadece bir para kesesi”).

Bölüm 2: Yunanistan
Midilli, Midilli Adası: Avrupa’ya Hoşgeldiniz (1/2)

Günce Bölüm 1: İzmir. İstikamet: Yunanistan için burayı tıklayınız.

For English, click here

Midilli Adası’na gecenin ilerleyen saatlerinde vardık ve Midilli şehrine yürüyerek ertesi sabah ulaşabildik. Denizi geçmek için kullandığımız botu bıraktığımız yerde bir balıkçının aldığını gördük. Göçmenlerin sırtından dönen paralel ekonomiye bir başka örnek.

Yunan adalarında süreç şöyle ilerliyor: Vardıktan sonra yerel otoritelere kayıt olabilirsiniz. Sizi (eğer varsa) bir kampa götürecekler ve birkaç gün içinde de yasal olduğunuzu gösteren bir belge alacaksınız. Bu belgeyle ülkede belli bir süre için yasal olarak ikamet edebilirsiniz, aynı zamanda iltica başvurunuz da işleme girecek. Pratikte pekçok göçmen bu belgeyi ülke içinde rahatça seyahat edip yola devam etmek için kullanıyor. Hem iş imkanları hem de iltica koşulları yetersiz olduğu için sadece küçük bir kısım Yunanistan’da kalmayı tercih ediyor.

Bir Suriyeli kampa yürürken
Bir Suriyeli kampa yürürken

Yasalara göre Yunanistan da Dublin II düzenlemesinin (mültecilere ulaştıkları ilk ülkede sığınmaya başvurma zorunluluğu getiren AB yasası) dahilinde. Ancak 2011’de Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin Yunanistan’ın temel sığınma hakkını çiğnediğine karar vermesiyle, Avrupa’nın pek çok ülkesinden Yunanistan’a olan geri göndermeler durdu. Bütün Avrupa ülkeleri, 1951 Cenevre Sözleşmesi’nin imzacıları. Bu nedenle mültecileri kabul etme yükümlülükleri var. Fakat bir ülkeye sığınma talebinde bulunmak için öncelikle orada olmanız gerekiyor. Hal böyle olunca, sığınma hakkınızı arayabilmek için sınırları yasadışı olarak geçmek ve hayatınızı tehlikeye atmak zorunda bırakılıyorsunuz.

Biz karakolda kayıt işlemlerini yaparken gruptaki Fransız arkadaşımız feribotla, 1 saat 40 dakikada (geri kalanımızın 4 saatlik yolculuğuna karşılık), 1250 dolar yerine 25 euro ödeyerek ve sadece pasaportunu göstererek Yunanistan’a geldi. Sınırlar karşısında hepimiz eşit değiliz ve özgürlük herkes için aynı anlama gelmiyor.

noborder
Sınırsız, ulussuz bir dünya

Ertesi gün içimizden beş kişi belgeleri beklemek için kampa gitti, diğerleriyse sahilde dinlendi. Midilli Adası’na her gün ortalama 1000 göçmen ulaşıyor. Adada iki farklı kamp var, birisi Suriyeli’ler için, diğeri başka milliyetlerden olanlar için. Suriyeliler için olan prosedür hem daha hızlı hem de daha kolay, biz belgelerimizi iki gün içinde alabiliyorken diğerleri birkaç hafta boyunca beklemek zorunda kalabiliyor. Midilli’deki Suriyeli kampı açık bir kamp. Kampın altyapısı çok kötü, sadece birkaç çadır var, tuvaletler felaket durumda ve pek çok göçmen dışarıda uyumayı tercih ediyor. Öte yandan bir grup gönüllü ve göçmen mekanı temiz ve “yaşanılabilir” tutmaya çalışıyor.

Kampta kurumaları için asılmış kıyafetler
Kampta kurumaları için asılmış kıyafetler
Gece vapur iskelesine yakın bir yerde uyuyan mülteciler.
Gece vapur iskelesine yakın bir yerde uyuyanlar.

Kampın içinde Türkiye’den Midilli’ye geçişle ilgili her türlü farklı hikayeyi duyabilirsiniz. Kimi insanlar denizde 12 saat geçirmiş, kimileriyse saldırıya uğrayıp belgeleri ve paraları dahil herşeylerini kaybetmişler. Göçmenlerin çoğunluğunu genç erkekler oluşturuyor. Ancak birçok aile ile bir kısım hamile kadın ve yaşlı insanı da görmek mümkün. Geldiğimiz gün kampta yaşlı bir adamın ölmüş olduğunu duyuyoruz. Ailesinden iki kişi daha kamptaymış. Acılarını hayal bile edemiyoruz. Burada, kendi topraklarından ve ailelerinden çok uzakta olmak…

Yetersiz koşullara rağmen İzmir’de yaşadığımızdan çok daha keyifli bir atmosfer var. En sonunda bütün bu insanlar başarmışlar, hepsi Avrupa’ya geçmiş. Denizdeki yolculuk geride kalmış.

Kampta bir kız çocuğu
Kampta bir kız çocuğu
Oyun parkında can yelekli bir çocuk
Oyun parkında can yelekli bir çocuk

Akşamüzeri saat altı civarında, kampa hijyen maskeleriyle (ne güzel karşılama) polisler geldi ve bizimle aynı gün oraya ulaşmış olan 400 Suriyeliyi tek tek çağırarak belgelerini verdi. Bizim sıramız geldiğinde öyle heyecanlı ve mutluyduk ki bunu kampta tanıştığımız başka güzel insanlarla beraber kutlamaya karar verdik. Bu partiyi hepimizin hayatı boyunca hatırlayacağına şüphe yoktu. O gün hayatımızın değiştiğini hissetmiştik. Bundan sonra bizi nelerin beklediğini bilmiyorduk ama bir şey kesindi ki asla dün gibi olmayacaktı. Midilli’de bir gün daha kaldık, çünkü orayı çok sevdik. Çünkü harika yemeklerin, sahilin ve denizin keyfini çıkarabilir, neredeyse kendimizi tatilde olduğumuza inandırabilirdik. Hep beraber karar verdik ki mülteci statümüzü aldıktan ve daha fazla seyahat özgürlüğü kazandıktan sonra buraya geri döneceğiz. Burası çok güzel bir yer. Tabi ırkçılıkla yine karşılaştık, bir görevli bizi açık ve ücretsiz bir sahilden dışarı atmaya çalıştı mesela. Ama şimdi güçlü hissediyorduk, yasal belgelerimiz elimizdeydi. Bu hakkımızı savunmak ve kazanmak için yeterliydi.

En sonunda Atina’ya doğru feribota bindik, feribot daha güzel bir gelecek umudunu taşıyan yüzlerce insanla doluydu.

Polisten belgeleri almak için beklerken
Polisten belgeleri almak için beklerken
belge
Polisten alınan belge
Atina'ya giden vapurun önünde selfie çeken bir grup
Atina’ya giden vapurun önünde selfie çeken bir grup
Atina'ya giden vapur.
Atina’ya giden vapur.
Atina'ya doğru, vapurda.
Atina’ya doğru, vapurda.

***

“11 Nafar ve 1 İnsan”

Biz 12 kişilik bir grubuz. Türkiye ya da Suriye’de tanışmış ve Avrupa’ya beraber gitmeye karar vermis 12 umut ve hayalle dolu genç insan. Grubumuzda bir doktor, bir hakim, iki mimar, bir avukat, bir ressam, bir tasarımcı, bir sinemacı, bir sosyal çalışmacı, bir aşçı ve bir ilkyardımcı bulunuyor. Grubun yarısı eğitimini savaş yüzünden tamamlayamadı. Çoğumuz Türkiye’ye, denizi geçmekten yana şansını denemeye karar vermeden birkaç sene önce geldi. Fakat Türkiye’de kalmak demek, yasal olarak çalışma ya da okuma şansının hiç olmadığı bir yerde kalmayı kabul etmek demek. Durum değişsin diye beklemeyi kabul etmek, sadece beklemek demek. Ancak gençliğimiz uzun sürmeyecek. Grubumuzda on bir Suriyeli var. Bir de Fransız. Onun için, pasaportu sayesinde, bütün sınırlar açık. Bu sistemde o bir insan, onun nerede isterse orada olma hakkı ve imkanı var. Farklı sebeplerden dolayı, fakat ortak olan bu deneyimi hep beraber yaşama arzusuyla İstanbul’u terkettik ve şu anda “nafarat”ların da tekrardan insan olabileceği bir ülkeye doğru yola koyulduk. Amacımız bu, en azından.

(Yeşil Gazete, Göçmen Dayanışma Mutfağı)

Nafarat: trip from Turkey to Germany – Part 1.3. Our own story of crossing.

This is the story of 11 Syrian and 1 French friends. The journal from their trip, between July 15 and August 15, passing the borders,  from Turkey to Syria.

***

(Nafar in arabic is the one without name, without right, a number in the mass, and it is how the smugglers are calling their clients, in arabic. “He is only a pocket of money”).

Part 1: Izmir. Destination: Greece.

Our own story of crossing. (3/3)

For the first two parts of the journal, Basmane, İzmir (1/3) and The smugglers (2/3) click here, and here, respectively.

Güncenin Türkçesine ulaşmak için burayı tıklayınız.

nafarats

We stayed 6 days in Izmir, and prepared ourselves several times to cross the sea, but at the last moment, we had to cancel it (the island was too far, the smuggler finally wanted some money before we would leave, the boat was too full…) or the smuggler himself cancelled it. In this period of stress and extreme heat, those failures were psychologically very hard. We were disappointed, down, angry, tired and the idea of giving up crossed the mind of more than one of us.

After 2 days in Izmir, we chose a “trip”. The smuggler insured us that there won’t be more than 40 people in the boat. Despite the tiredness, we were excited, hoping to be in Greece the next day.

The French friend of the group was staying in Izmir and waiting for news from there. The rest of us went by taxi to a forest in the outskirts of Izmir. When we arrived there, there was absolutely no light, and it was in complete darkness that we tried to gather together. There were around 100 migrants in the forest including a lot of families with children (the smuggler had explained that 2 children were counting as 1 adult). This was the meeting place of 2 different groups. From there, the Turkish smugglers were organising the departure to the shore, by van. The first 50 people entered in the van, like tuna fish in a box, we could hear everyone shouting and children crying while the smugglers were pushing them inside. The door got finally closed, and it was total silence. Meanwhile, we decided to cancel, as we could see that our group was definitely more than 40 people, more likely 48. When we said it to the smugglers they became violent, shouting at us and even wanted to beat one of us. This friend had his phone in his hand and showed it to the smuggler shouting he would call the police. We could finally escape the place, but were very afraid, as one of the smugglers was following us. Finally a police car came close and he finally run back with the group. At this moment, one of the friends fell and hurt his leg. Because of the police car, we also threw all our life jackets. The night after this attempt was very hard, both on the psychological and physical level, but we tried to calm down and get some rest.

We finally had to wait 4 more days to try again. 4 very hard days in Izmir and the only hope was to leave, as soon as possible. We finally talked with a smuggler. Once again the French friend stayed and the “nafarat” left by bus. We had been told that we would go to Chios island, which is very near the shore, and close to Izmir. On the bus, when we checked the GPS, we realised that we were not on the good way at all, and understood that we would actually try to cross to Lesbos, a very big island that is further from the others.

The last group that died in the sea some weeks before was also trying to reach Lesbos, and we didn’t want to go this way.

We talked with the smuggler, who convinced us to get until the spot, and from there, if we couldn’t see the island, we could cancel. The will of passing was very strong, so we accepted. After the bus, we got into taxis, and succeeded to avoid the different police checkpoints on the way.

When we arrived to the spot everything happened very quickly. Other people were already in the boat, and we got inside in less than 5 minutes, even if we couldn’t actually see the island. We were 33 in a small boat, of 6.5m long, and none of us had space to move even slightly. After half an hour on the sea, the motor stopped. We tried to fix it. With us there was a blind man and for him the situation was very scary. We also all got afraid of going back to Turkey, but after trying to fix the boat for half an hour, we finally tried to contact the coast guard police and asked our friend who was still in Izmir to contact them and to give them our location. She also got very scared, as we couldn’t give her more detailed information than “Help! Call the police!”. She finally reached them and the coast guards were on their way when we let her know that the motor got fixed and that we were finally continuing our passing. We saw the police looking for us at our previous place. But even if they saw us, they didn’t try to follow us.

Our driver was full of energy and encouraged the group a lot. We even finished the  crossing by singing all together. After 4 hours in the sea, we were exhausted, completely wet and stressed, but we arrived. Hard to believe it. That’s it guys, we are in Lesbos, we are in Europe!

***

“11 Nafar and 1 human”

We are a group of 12 people, 12 young persons full of hope and dreams, that met in Syria or in Turkey, and decided to go together to Europe. In the group, there is a doctor, a judge, 2 architects, a lawyer, 1 painter, 1 designer, a film maker, a social worker, a cook, an actor and a first-aider. Half of the group couldn’t continue their studies because of the war. Most of them escaped to Turkey some years before the decision to try their chance and cross the sea. But staying in Turkey means accepting to stay where there is no opportunity to work legally or to study. It means accepting to wait, only wait, for the situation to change. But our youth won’t last that long. In the group there are 11 Syrians and one French. For her, with her passport, the borders are open. In this system she is a human, she has the right and the possibility to be wherever she wants to. For different reasons, but with the common will of living this experience all together, we left Istanbul and are now on our way to a country where the nafarats could be humans again. At least, this is the goal.

(Yeşil Gazete, Migrant Solidarity Kitchen)

Nafarat: Türkiye’den Almanya’ya yolculuk. Bölüm 1.3: Bizim geçiş hikayemiz.

11 Suriyeli ve 1 Fransız dostun hikayesini sizlerle  paylaşıyoruz. 15 Temmuz 15 Ağustos tarihleri arasında Türkiye’den Almanya’ya yolculukları sırasında, sınırları geçerken, tuttukları günceyi.

***

(Arapça’da Nafar isimsiz olan, hakları bulunmayan, kalabalık arasında yalnızca bir numarayı ifade eden anlamına geliyor ve kaçakçılar müşterilerini Arapça böyle adlandırıyor. “Sadece bir para kesesi”).

Bölüm 1: İzmir. İstikamet: Yunanistan.

Bizim geçiş hikayemiz (3/3)

Bölüm 1.1 Basmane, İzmir (1/3) için burayı, 1.2  Kaçakçılar için burayı tıklayınız.

For the English version of the journal click here.

nafarats

İzmir’de kaldığımız altı günde birçok kez denizi geçmeye hazırlandık ama son anda iptal etmek zorunda kaldık (ada çok uzaktaydı, kaçakçı tam ayrılmadan önce bir miktar para istedi, tekne çok kalabalıktı vs.) ya da kaçakçı kendisi iptal etti. Bu stresli süreçte ve aşırı sıcaklarda bu iptaller psikolojik olarak çok zorlayıcıydı. Hayalkırıklığına uğradık, moralimiz bozuldu, sinirlendik, yorulduk ve bırakma fikri aramızdan birden fazla kişinin aklından geçti.

İlk iki günden sonra bir “yolculuk” seçtik. Kaçakçı bize botta 40’tan fazla kişinin olmayacağını temin etti. Yorgunluğa rağmen heyecanlıydık ve ertesi gün Yunanistan’da olmayı umuyorduk. Gruptaki Fransız arkadaş İzmir’de kalıp bizden gelecek haberleri bekledi. Geri kalanımız taksiyle İzmir’in dışında ormanlık bir alana gitti. Oraya ulaştığımızda etrafta hiçbir ışık yoktu ve zifiri karanlıkta biraraya gelmeye çalıştık. Ormanda birçok çocuklu aile dahil yaklaşık 100 göçmen vardı (kaçakçı iki çocuğun bir yetişkin olarak sayıldığını açıklamıştı). Burası iki farklı grubun buluşma noktasıydı. Türk kaçakçılar buradan kıyıya doğru ulaşımı minibüslerle organize ediyorlardı. İlk elli kişi minibüse tenekedeki sardalya balıkları gibi tıkıştırıldı. Kaçakçılar onları içeri iterken çığlıklarını ve çocukların ağlamalarını duyuyorduk. Kapı en sonunda kapatıldığında etrafa sonsuz sessizlik hakim oldu. Tam bu arada biz de vazgeçmeye karar verdik, çünkü bizim grubumuzun 40 kişiden kesinlikle daha fazla olduğunu gördük. Belki 48 kişiydi. Bunu kaçakçılara söylediğimizde hiddetlendiler, bağırmaya başladılar ve hatta içimizden birini dövmeye kalktılar. Bu arkadaşımızın elinde telefonu vardı ve kaçakçılara göstererek polisi arayacağını haykırdı. En sonunda oradan kaçabildik ama kaçakçılardan biri hala peşimizde olduğu için korkuyorduk. Nihayet bir polis arabası yaklaştı ve bu kişi grupla beraber geri kaçtı. Bu sırada bir arkadaşımız da düşüp bacağını incitti. Polis aracını görünce yanımızdaki bütün can yeleklerini de atmıştık.

Bu denemeden sonraki gece hem psikolojik hem de fiziksel olarak çok zor geçti, ama yine de sakinleşmeye ve biraz dinlenmeye çalıştık. Tekrar deneyene kadar dört gün daha beklememiz gerekti. İzmir’deki bu dört günde tek umudumuz ayrılmak, yola olabildiğince erken çıkmaktı. En sonunda bir kaçakçıyla konuştuk. Bir kez daha Fransız arkadaşımız geride kaldı ve “nafarat” otobüsle yola çıktı. Bize söylendiğine göre kıyıya ve İzmir’e oldukça yakın olan Sakız Adası’na gidecektik. Otobüste GPS’ten kontrol ettiğimizde doğru yolda olmadığımızı farkettik ve aslında Midilli adasına geçmeye çalışacağımızı anladık, diğerlerinden daha uzakta olan büyük bir adaya.

Birkaç hafta önce denizde ölen son grup da Midilli’ye geçmeye çalışıyordu, ve biz o rotadan gitmek istemiyorduk.

Kaçakçıyla konuştuğumuzda bizi çıkış yerine kadar gidip eğer oradan adayı göremezsek yolculuğu iptal etmeye ikna etti. Geçme arzumuz öyle yüksekti ki kabul ettik. Otobüsten sonra taksilere bindik ve farklı polis kontrol noktalarını atlatabildik.

Çıkış yerine ulaştığımızda her şey çok hızlı gelişti. Diğer yolcular çoktan botun içine yerleşmişti, biz de beş dakikadan kısa sürede aslında adanın nerede olduğunu göremesek de bota bindik. 6,5 metre uzunluğundaki botta 33 kişiydik ve kimsenin birazcık olsun kıpırdamaya yeri yoktu. Denizde yarım saat gittikten sonra motor durdu ve tamir etmeye çalıştık. Yanımızdaki bir kişi görme engelliydi ve onun için durum daha da korkutucuydu. Aynı zamanda Türkiye’ye geri dönmekten de korkuyorduk, ama yarım saat kadar botu tamir etmeye çalıştıktan sonra sahil güvenlik polisine ulaşmaya çalışmaya karar verdik. O sırada hala İzmir’de olan arkadaşımızdan onlara ulaşıp bulunduğumuz yeri bildirmesini istedik. Kendisine “Yardım et! Polisi ara!” demekten daha fazla bir şey açıklayamadığımız için o da korkuya kapılmıştı. En sonunda sahil güvenliğe ulaştığında bize doğru yola çıkmışlardı ki ona motoru tamir ettiğimizi ve nihayet yola devam ettiğimizi haber verdik. Polisin önceki bulunduğumuz noktada bizi aradığını gördük. Fakat bizi görmüş olsalar da takip etmeye çalışmadılar.

Kaptanımız enerjiyle doluydu ve bizi çok cesaretlendirdi; öyle ki, yolu hep birlikte şarkı söyleyerek bitirdik. Denizde geçen 4 saatten sonra hepimiz çok bitkindik, tamamiyle ıslanmış ve stresliydik ama ulaştık. İnanması zor. Bu kadar arkadaşlar, Midilli’deyiz, Avrupa’dayız!

***

“11 Nafar ve 1 İnsan”

Biz 12 kişilik bir grubuz. Türkiye ya da Suriye’de tanışmış ve Avrupa’ya beraber gitmeye karar vermis 12 umut ve hayalle dolu genç insan. Grubumuzda bir doktor, bir hakim, iki mimar, bir avukat, bir ressam, bir tasarımcı, bir sinemacı, bir sosyal çalışmacı, bir aşçı ve bir ilkyardımcı bulunuyor. Grubun yarısı eğitimini savaş yüzünden tamamlayamadı. Çoğumuz Türkiye’ye, denizi geçmekten yana şansını denemeye karar vermeden birkaç sene önce geldi. Fakat Türkiye’de kalmak demek, yasal olarak çalışma ya da okuma şansının hiç olmadığı bir yerde kalmayı kabul etmek demek. Durum değişsin diye beklemeyi kabul etmek, sadece beklemek demek. Ancak gençliğimiz uzun sürmeyecek. Grubumuzda on bir Suriyeli var. Bir de Fransız. Onun için, pasaportu sayesinde, bütün sınırlar açık. Bu sistemde o bir insan, onun nerede isterse orada olma hakkı ve imkanı var. Farklı sebeplerden dolayı, fakat ortak olan bu deneyimi hep beraber yaşama arzusuyla İstanbul’u terkettik ve şu anda “nafarat”ların da tekrardan insan olabileceği bir ülkeye doğru yola koyulduk. Amacımız bu, en azından.

 

(Yeşil Gazete, Göçmen Dayanışma Mutfağı)

Cizre’de sokağa çıkma yasağı bu sabah sona erdi

Şırnak’ın Cizre ilçesinde 4 Eylül Cuma günü saat 20.00’de başlayan sokağa çıkma yasağı sekiz gün sonra, bu sabah saat 07.00’de sona erdi.

43

Yüksekova Haber’de yer alan bilgilere göre, yurttaşlar günler sonra açık olan tek fırının önünde uzun kuyruklar oluştu.

Fırından yurttaşlara sınırlı sayıda ekmek verildiği belirtildi.

Konuyla ilgili Şırnak Valiliği’nden yapılan açıklamada, “Bu süreçte sabır ve duyarlılıkla hareket eden çok değerli Cizreli vatandaşlarımıza en içten teşekkürlerimizi sunuyoruz” denildi.

Aralarında HDP Eş Genel Başkanı Figen Yüksekdağ, HDP’li vekiller ve sivil toplum örgütleri temsilcileri ve bölge baro başkanlarının da bulunduğu ilk heyetler Cizre’ye konvoy halinde girdi.

Giriş ve çıkışların halen kontrol altında olduğu kente giren heyetleri Cizreliler balkonlara çıkıp zafer işaretleri ile karşıladı.

Heyet ilk olarak, dün gece ekmek almak için dışarıya çıktığında polisler tarafından başından vurulduğu iddia edilen Mehmet Erdoğan’ın cenazesinin bulunduğu Cudi Mahallesi’ne geçti.

 

(Bianet, Yüksekova Haber)

“Sarı bez pislik yuvasıymış, yeşil bir bez var mıdır acaba?”

Soru

Sevgili Güneşin,

Çok mühim bir Türkiyeli şefinden mutfağında asla annelerimizin “sarı bezi”nden kullanmadığını, onların pislik yuvası olduğunu, kendisinin sadece kağıt havlu olduğunu duymuştum.

mikrofiber-temizlik-beziBen de kağıt havlu kullanayım dedim ama fark ettim ki hiç yeşil değil. Ama aklımdan da sarı bezin mikrop yuvası olduğu fikri çıkmıyor. Yeşil bir bez var mıdır acaba?

Sevgiler,

Sarı Bezli

Cevap

Sevgili Sarı Bezli,

Şef doğru söylüyor kendi koşullarında… Gün içinde yüzlerce kişinin elinin, ağzının değdiği kapkacağın girip çıktığı bir mutfakta sanırım bu eşyaları bakteri yumağı olmaktan korumak neredeyse imkansız. Ki bu bezler pek çok başka bezden daha kolay bir şekilde toz, kir ve yağları toplamakta, bakteriler için uygun ortam hazırlamakta.

Halk arasında ne kadar yıkansa temizlenmeyen ve bir süre sonra kokusu çürümüş gibi kokan bezlere “bu bez azmış” denir. Her evin kendine ait koşullarında bir bakteri içeriği vardır. Bu içerikte yararlı bakteriler ile toksik bakteriler arasında sürekli bir rekabet bulunur. Vücudumuzda bile kilolarca bakteri taşıdığımızı düşünürsek bu bakteri kompozisyonunda toksik olanlar hakimiyeti ele geçirmediği müddetçe sorun yoktur.

Ancak doğanın bir kuralı olarak her şeyin bir ömrü vardır ve eninde sonunda herşey kirlenir. Senin kullandığın eşyalar da çeşitli bakterilere maruz kalır. Belli bir süre kullanılan bu ürünleri toksik bakteriler ele geçirir ve ne yapsan geri dönüşü olmaz. Dolayısıyla her şey gibi onlar da ömrünü doldurur. Mesele bu süreyi uzatabilecek önlemleri almaktır.

Bezleri kullandığın ortamları birbirinden ayırmak (tezgahı silmek için kullandığını, kapları kurulamak için kullanmamak gibi örneğin), sık sık diğer çamaşırlardan ayrı olarak, hatta tercihan yüksek ısıda yıkamak gibi. Mutfakta ömrünü dolduran bezi çöp olmadan önce evin diğer yerlerinde kullanarak kullanım süresini uzatmak da tüketimi azaltabilir.

Anneler, anneanneler de böyle yapar zaten benim bildiğim.

GÜNEŞİN’E SOR, CEVABINI AL!

Organik ürünler neden bu kadar pahalı? Organik ürünler gerçekten organik mi?, Köyde canınız sıkılmıyor mu?, Buzdolapsız mutfak olur mu?, Evde çöpleri ayırsam ne işe yarar, gittiği yerde hepsi birbirine karışıyor?, Katkılı gıdalar neden zararlı?, Dünyayı ben mi kurtaracağım? Çocuğun karma aşısı geldi, yaptırayım mı?, Cemreler hala düşüyor mu?, Nasıl çiftçi olurum?, Nereden tohum bulurum? Hem yoga yapıp hem et yiyebilir miyim? Akdeniz Fokları yok olsa ne olacak?, Çobanlık trend olmuş, doğru mu? Ben vejeteryan oldum ama annemler bilmiyor, onlara nasıl söylerim?, Yeşil zeytin ile siyah zeytin ağaçları arasındaki 5 fark? Gönüllü çalışasım var ama nerede? Dolunayda saçımı kestirirsem kel mi kalırım?  Homeopati mi dedin? Buyur?!….

Ve daha nice enteresan sorunun cevaplarını bulup buluşturacağız bu köşede.

Soruları hazırlayın, [email protected] adresine yollayın ve bekleyin, artık ne çıkarsa bahtınıza…

Güneşinesor, verdiği cevaplardan mesul değildir.

(Yeşil Gazete)

Huangshan Dağı – Oktay Arslan

Huangshan dağı Çinin doğusundaki Anhui eyaletinin güneyinde  1200 metre kilometrekarelik bir alan kapsıyor. Çinde UNESCO Dünya mirası listesine girmiş 45 tane doğa ve kültür mirasına girmiş  yer bulunmakta imiş. Dünya’da Unesco’nun belirlediği 981 kültür mirası olduğunu baz aldığımızda Çin, 45 kültür mirtası ile İtalya’nın hemen ardından geliyor.

24

Çin’de ünlü bir söz var, “Beş dağdan dönenler başka dağları gezmek istemez” denir.Huangshan dağı’ndan  dönenleer o beş dağa bile çıkmak istemiyorlar. Eğer Huangshan Dağını gezerseniz  bu beş dağı gezmenize gerek yoktur! Bu söz Huangshan dağı’nın eşsiz güzelliğini anlatacak bir söz sanırım. Derin vadiler ve  yüksek tepelerden oluşan Huangshan dağı’nda her saat başı iklim değişmekte. Bazen sisten dolayı önümüzü göremezken bazende aniden gelen güneşle birlikte çok sıcak bir hava ile  karşılaşabiliyoruz.

29

Herşey  Çinli arkadaşımın bana birkaç günlük bir yerlere gitsek nasıl olur diye sorması ile başlamıştı.Ardından Cuma akşamından kalmış olduğum Nanjing Şehrinden yaklaşık 5 saat otobüs yolculuğundan sonra Huangshan şehrine ulaşıyoruz. Eşyalarımızı  otele bıraktıktan sonra hafta sonu için buradaki marketlerden  su ve yiyecek alıyoruz çünkü  dağda herşey normal fiyatının 4 katı  civarında.

28

Büyük şehirlerdeki  hava kirliliğini (Pekin) göz önüne alırsak diğer şehirlerine nazaran çok temiz bir havaya sahip bir bölge Huangshan. Sabah 06.00 civarında otel görevlisi bizi kaldığımız otelden Huangshan dağı’na giden otobüslerinin olduğu kısma götürdü. Yaklaşık 20 dakika sonra Yun-Gu Temple‘a ulaşıyoruz. Ardından teleferik ile yürüyüş parkuruna doğru yola çıkıyoruz. Bu duygu anlatılmaz yaşanır. Ayaklarınızın altında muhteşem bir doğa manzarası eşliğinde zirveye çıkıyoruz. Teleferikten indikten sonra yürüyüş parkuruna varıyoruz. Yürüyüş parkuruna başlamadan önce size tabelalar ile  Çince ve İngilizce olarak parkurun  rotasını  gösteriyorlar.Otel  görevlisi yağmurluk ve tırmanmada yardımcı olmak için baston vermişti. Ayrıca otelden bölgenin  haritasını almıştık. Harita, mesafeler arası ne kadar uzaklıkların olduğunu ve bu mesafeleri ortalama olarak ne kadar zamanda yürüyebileceğimizi gösteriyor.

26

 

Sonunda yürüyüşümüze başladık ve kanyon boyunca yürüyemeye başladığımızda güneş yüzünü bir gösteriyor ardından yerini sis alıyordu. Kanyonların arasından gezerken inanılmaz doğa harikası manzaradan gözümüzü alamıyoruz. Hava çok ferahlatıcı ve  bol oksijenli. Çinliler hafta sonu tatilerinde buraya akın etmiş durumdalar . Parkurda ilk durağımız  Shi Xin zirvesi oldu. Bu zirve deniz seviyesinden 1.680 Metre yükseklikte. Yürüyüş parkurundaki merdivenleri Çinlier kayaları yontarak doğal merdiven haline getirmişler. Bu merdivenler kanyonun  ve kayaların şekillerine göre inişli çıkışlı halde özellikle bazı yerlerde yaklaşık olarak 1  saate yakın tırmanıyoruz. Parkurun en son kısmı bu tırmanma kısmı idi  sanırım. Her on dakikada bir dinlenmek zorunda kalıyoruz. Yaşları 60’ın üzerinde olan Çinlilerin bu zor parkuru sanki maratona katılmış gibi tırmanmalarını  gördükten sonra yaşam enerjileri karşısında ağzım açık kalıyor. Parkuru tamamlamanız için gerçekten  iyi bir kondisyonunuzun  olması gerekiyor.

31

 

Yürüyüş  sırasında ayrıca maymunların yaşadığı doğal ortamları belirten tabelalar var. Gezimizin ilk gününde doğal ortamda yaşayan maymunu görme şansım da olmuştu. Huangshan dağı’nda konaklama olarak iki  farklı seçeneğiniz var, otel ya da çadırda  kalmak. Benim gezi sırasında  en çok etkilendiğim manzaralardan bir tanesi Huangshan Dağı’nın simgesi çam ağaçları oldu. Özellikle Yuni  tepesinde bulunan Yingkesong Ağacı, Huangsahm Dağı’nın sembolleri arasındadır. Kayaların arasından göğe sanki kolların açmışcasına göğe  doğru dimdik uzanıyorlar. Huangsahm’da ikinci etkilendiğim kıısm ise bakmaya doyum olmayacak bulutlar. Buradaki tepeler  bulutlar ile sanki yanyana. İnsana sanki gökyüzünde  yolculuk yapıyor hissiyatını veriyor. Üçüncü manzara ise  Huangshan Dağındaki  çok sayıda  dimdik  tepe. Hayvan ve insan  figürlerine benzeyen  taşlar vardı. Huangshan Dağı doğal güzelliklerin yanı sırasında ayrıca Çin kültüründe  ve Taoizimden derin izlere sahip.

25

Çinliler Huangsham  Dağını  çok iyi şekilde koruyorlar. Çöpleri, otantikliğini bozmadan  taşlardan yapılmış çöp kutularına atıyorlar. Yürüyüş  parkuru içinde sigara içenlere büyük para cezaları  uygulanmakta. Parkurun sonunda Xihai Vadisinde inşa edilen  funiküler hattı sayesinde yaya olarak 5-6 saate süren yürüyüşü  5 dakikada vadinin sarp ve dik yokuşlarını aşmış oluyoruz. Avusturyalı  bir  firma tarafından inşa edilen vagonların yan  kısımları cam kaplı olduğundan her yeri rahatça görme sanşımız da oluyor. İmkanı  ve vakti olan herkesin Huangsham dağını  görmesini davet ediyorum.

Gezice kalın

35

 

Oktay ARSLAN

[email protected]

[Foto Öykü] İki gelecek – Umut Aykutlu / Sinan Uygun

İkisi de çok sessizleşmişti. Kız sol elini sağ elinin içine almış sıkıştırıyordu. Oğlan ise ayağını belli belirsiz sallıyor ve zamanla ivme kazandırıyordu. İkisi de bir ses duymak istiyordu. Birden yanlarında bir ses beliriverdi. Ama bu beklenilen ses değildi. “Ateşiniz var mı?” “Yok, ” dedi oğlan umarsızca. Kız başını denizden yana çevirdi ve dalgaların kıyıya vuruşunu izlemeye koyuldu, oğlan ise elindeki plastik çay çubuğunu katlayarak kırmaya. Her ikisi de konuşmaya yanaşmıyordu.

İKİ GELECEK - UMUT AYKUTLU

Zaman ilerliyordu ve geleli bir saat olmasına karşılık hiç konuşmamışlardı. Oğlan dayanamadı ve elini ilerdeki adama doğru kaldırdı. Adam, “Oğlum 25 numaranın hesabını götür hemen,” dedi. Ve hesap geldiğinde, her ikisi de birbirine baktı. Kızın gözleri doldu, ama ağlamıyordu, zaten ağlamak da istemiyordu çünkü haklıydı. Oğlanın boğazında kelimeler düğümlendi, boğazı kurudu, yutkunmaya çalıştı ama olmadı. Masaya ümitli bir gelecek hayali ile gelip, ümitsiz ama yeni iki gelecek ile ayrıldılar.

NOT: Fotoğraflı kısa öykülerinizi (öykü yazarı ve fotoğrafı çeken farklı kişiler olabilir) ‘[email protected]’ adresine gönderebilirsiniz.  

umut aykutlu

 

Fotoğraf: Sinan Uygun

Öykü: Umut Aykutlu

 

 

Onarıcı tarım ve gezegen mühendisliğinin şafağı

J.S. McDougall ABD’nin Vermont eyaletindeki çiftlikte ailesi ile birlikte yaşayan bir çiftçi.  Aynı zamanda yazar ve danışman olan J.S. McDougall’ın onarıcı tarım uygulamasının sonuçlarını  paylaştığı The Huffington Post’da yayınlanan yazısını Yeşil Gazete okurları için çevirdik.

***

Onarıcı tarım, gezegen mühendisliğinin şafağı olacaktır. Bu aynı zamanda gezegenin geleceği için de çok iyi bir haber. İşte bunu nasıl bildiğimin cevabı.

18

Çiftliğimizde beş ayrı çayır var. Vermont’un tipik yeşil dağları gibi inişli çıkışlı, yeşil ve muhteşem araziler bunlar. Bu beş arazinin tamamı konvansiyonel yöntemler uygulanarak yani düzenli olarak sürülerek, mısır rotasyonu yapılarak, kimyasal gübreleme kullanılarak kırk yıldır çok yüksek verimlilikte ürün vermekte ve bölgenin en iyi arazilerinden biri olarak gösterilmektedir.

Ancak 2012’de toprağı sürmeyi, kimyasal püskürtmeyi, mısır rotasyonu yapmayı bıraktık. Sonuç olarak önceden 3 kere biçilen geniş yapraklı, yeşil, uzun otlar yetişirken artık 2 kere biçilen zayıf, kuru ve sararmış otlar yetişiyordu. Yani arazimizde üretim çöktü.

Buna rağmen idealist duruşumuzu sürdürdük; toprağı sürmeden, kimyasal kullanmadan, mısırla değiştirmeden üretime devam ettik. Ve şimdi üç yıl sonunda tüm arazilerde ot büyümesinde sıkıntı devam ediyor…biri hariç.

Bu bir tek arazide (büyük çoğunluğu doğu bölgesinde olan) ot üretiminde sorun yok. Hatta bu arazi önceki konvansiyonel yöntemden daha verimli bir halde.  Bu yıl kuzeydoğuya kadarki tüm arazilerde ot üretimi alarm seviyesinde düşükken bu arazi 4 kere biçilen geniş yapraklı, olabildiğince yeşil, gür ve uzun otlarla kaplı. Ve bu gelişme tek bir çiftçi ile yani benim çalışmam ile gerçekleşti.

Bu alandaki yüksek büyümeyi, arazi yönetimindeki ve düşünmemizdeki değişime bağlıyorum.

Öncelikle yönetimimizdeki değişikliği açıklayacağım. Önce arazide kimyasal gübrelemeyi bıraktık. Biliyorduk ki üretimimiz düşecekti ve gübrelemenin yerine ne koyacağımızı, kimyasallar olmadan büyümeyi nasıl sağlayacağımızı bilmiyorduk. İnternet araştırmaları sonucunda Allan Savory, Joel Salatin, Allan Nation, Courtney Smith ve Judith Schwartz’ın çalışmalarına ve yazılarına rastladık. Bu insanlar onarıcı tarımın öncüleridir yani mahsül yetiştirirken doğanın ayrıntılarını kullanarak ve saygı duyarak toprağı onaran ve atmosferdeki karbonu toprağa gömen bir tarım formunun öncüleridirler.

Bu yönteme şüpheci yaklaşarak beş alanın tamamı yerine sadece küçük bir alanda test etmeye karar verdik ve sadece tek bir arazide uyguladık. Bir sonraki yıl alanı genişlettik.

Önceki doğal ortamda (çitler ve yollar olmadan) arazilerimiz sıklıkla otçul hayvanların, kuşların, tavukların ziyaret ettiği, gezdiği arazilerdi. Bundan dolayı biraz tereddütle otlanmayı seven hayvanlar satın aldık. Zaman içerisinde otlar hayvanlara, hayvanlar da otlara bağlı hale gelerek evrimleşti.

Şimdi bu doğuda kalan arazimiz 60 koyunun, 40 hindinin, 100 tavuğun ve şişman, tatlı mı tatlı eşeğimiz Ben’in evi oldu. Fotoğraflar için özellikle Ben’in fotoğrafları için Instagram hesabımıza bakabilirsiniz.

studiohill
Fotoğraf: Instagram’da studiohillvt hesabından

Koyunlar mobil çitleme ile yer değiştiriliyor. Otluyorlar. Gübre bırakıyorlar. Toprağı havalandırıyorlar ve otları eziyorlar. Tavuklar ve hindiler, koyunların rotasyonundan bir kaç gün sonra bölgeye alınıyorlar. Onlar da otluyorlar. Gübre bırakıyorlar. Böcekleri yiyorlar. Ve ayrıca toprağı eziyorlar.

Her defasında koyunlar ve kümes hayvanları yer değiştirildiğinde toprak üstü otla gölgelenmiş, gübrelenmiş, havalandırılmış ( su tutması için ve mikroorganizma, mantar ve yosun aktiviteleri için olmazsa olmaz) oluyor. Toprak iyi gübrelenmiş ve uygun seviyede otlatılmış oluyor. Her şey hızlı bir yeniden büyüme için öncü oluyor.

Her defasında hayvan aktivitesi sonrası otlar coşuyor ve atmosferdeki karbondioksiti adeta içiyor. Bitkiler karbondioksitteki karbon molekülünü parçalayıp oksijen açığa çıkarıyor ve karbonu yapısını kurmak için kullanıyor; bitki yapısını yükseltmek, kök sistemini oluşturmak. Aynı zamanda üst toprağı oluşturuyor ve toprağı mikroorganizmalarla besliyorlar. Özellikle bitkiler şu an çok ihtiyacımız olan bir şeyi daha yapıyor. Atmosferdeki karbonu işleyerek büyük bir oranını toprağın altında saklıyor ki orası yüz yıllardır karbonun güvenle saklandığı yer.

İyi yönetilen otlatma bunu sıklıkla yapabilir ve çok hızlı bir şekilde iklim değişikliğini tersine çevirecek ideal kampanya olabilir.

Yönetimimizdeki değişiklik, düşünüşümüzde değişiklik yapmadan mümkün olmayacaktır. Kendimizi olabildiğince fazla ot yetiştirmeye odaklanan ot yetiştiricisi olarak görmeyi bırakmamız gerekiyor. Onun yerine toprağın hizmetkarı gibi düşünmeliyiz çünkü doğal sistemde yöneticiler, yardımcılar zaten var. Bu, odak noktamızı yetiştirdiğimiz ottan otun yetiştiği toprağa çevirmektir. Düşüncede zekice bir kaymadır ve devasa pratik sonuçları barındırır. Açıkça görülecektir ki daha öncekinden daha çok ot yetiştirilir, arazinin besin içeriğini arttırır, toprağı gelecek mahsül için zenginleştirir ve karbonu toprağa gömer.

Bu tarz onarıcı tarım yöntemleri gezegen mühendisliğinin yükselişini işaret etmektedir.

Atmosferde olması gereken karbon üst sınırını biliyoruz (Bill McKibben 350 ppm’in aldında olması gerektiğini söylüyor). Bu karbon salımlarını nasıl durduracağımızı da biliyoruz (temiz enerji, pulluksuz tarım vs.). Ve tarımsal verimliliği arttırarak aynı zamanda sağlıklı hayvanlar ve bireyler yetiştirerek karbonu toprağa nasıl gömeceğimiz de artık biliyoruz. Karbon döngüsünün hizmetkarı olmayı öğreniyoruz. Yani doğal sistem ile çalışarak atmosferdeki karbonu toprağa geri kazandırmayı. Şimdi iş bunu uygulamakta.

İklim değişikliğine yönelik yapılan küresel tartışmaların yönü yakında değişecek. Artık kıyamet senaryoları yerine şu an yapılması imkanlı olanları konuşacağız. İnsanlık artık başka bir evrimsel adımı atıyor ve bunu izlemek heyecan verici. Toprak şimdi geniş ölçekli araçlar ve küresel stratejiler ile modern insanın ve doğanın birlikte yaşamasına izin vermek için bekliyor. Gezegen mühendisliği hepimizin faydası için başlıyor.

 

Yazının orjinaline buradan ulaşabilirsiniz.

Yeşil Gazete için Çeviren: Zeliha Yıldırım

(Yeşil Gazete)

[Manzum Serzenişler] Define

Manzum serzenişlere devam…

Define

23

Gömülüyüz bu hayatlara be, Francis?
Gömülüyüz “POS slipleriyle” şımarttığımız
gusto egolarımıza…

Gömülüyüz fena halde
dilenen kavruk derili göçmenlerin önünden geçerken…
bozuğumuz yok tabii ki… bozuğuz çünkü…

Şen miyiz Francis?
kaçıncı votka-enerjide
iki asgari ücreti geçti masanın hesabı sahi?

Bana karbon izinden bahsetme, Francis!
Yoğurt almaya gitsen bile
o arabaya ihtiyacım var
tımam mı?

Anlamıyorum, Francis?
Bir oy verdik ama…
iyi çocuklara mı?
kötülerine mi?
bilemedim…

7 güne evden çıkmamayı anlarım da
internet yokmuş be Francis!?!?
aklım almıyor
Allah yardımcıları olsun valla…

“Gömülüyüz bu hayatlara be Francis?”
dedim ya, Francis?
geçen gün mezarlığa gittim…

Çok huzurluydu…

Ne dersin?
Böyle mi kalsak?

 

11/9/2015 18:50
Kadıköy