Rabat’tan San’a’ya uzanan bir coğrafyada gerçekleşerek otoriter sistemleri“demokrasiler”e dönüştürecek “Arap Baharı” hayâli, Fransız Dışişleri’nin 1904 sonrasında Necib Azurî aracılığıyla pazarladığı tüm Arapları kapsayacak Büyük Krallık projesi ya da İngiliz Doğu Komitesi ve Arap Bürosu’nun bâzı üyeleri ile T. E. Lawrence benzeri romantiklerin düşlediği Haşimî idaresinde birleşecek Arapların oluşturacağı devlet girişimi benzeri, fazlasıyla Oryantalist bir tasavvurdur.
Söz konusu coğrafyayı türdeş bir bütün olarak gören bu Oryantalist tasavvurun, Harb-i Umumî öncesinde Sosyal Darwinist liberal Corci Zeydan, sonrasında ise Arap milliyetçiliği ile Alman Nasyonal Sosyalizmini te’life gayret eden Zeki el-Arsuzî benzeri ideologlar tarafından yeniden üretildiği doğrudur. Ama bu entelektüel girişimlerle Şerif Hüseyin ve Cemal Abdülnasır’ın başarısız Pan-Arabizm denemeleri, gerçekte, Batı kaynaklı bir tasavvurun onu içselleştiren yerel entelektüeller tarafından yeniden yaratılması ve liderler tarafından siyaset araçları haline getirilmesinden başka bir şey değildir.
devamı için:http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/hanioglu/2011/09/18/arap-yazi-gelecek-mi
