Modernlik öncesinde duygular üzerinde tasarlanmış kontroller de yoktu; bedenle doğrudanlık ilişkisi kopmamış, duygular bedensizleştirilmemişti. Önce din; kadınların duygusal istikrarsızlığını, tekinsizliğini, cinselliğini tehlikeli buldu. Sonra ulus devletler kuruldu, toplumsal düzenin gereklerine göre duyguların şekillendirilmesine karar verildi. Erkek ve kadın duyguları ayrıldı; erkeğe kamusal duygular (ulusal-militer davalara düşkünlük, siyaset, ekonomi, rekabet), kadına da özel duygular (aile, şefkat, çocuk bakımı ve erkeğe itaat) düştü.
Böylece, pan-kapitalizmin çalıştırma biçimine göre tanzim edilmiş kamusal hayatta yorulmuş, yıpranmış erkek akşam aileye döndüğünde kadının şefkatli duygusallığıyla kendisini toparlayabilecek, ertesi güne enerjik işgücü olarak kendisini hazırlayabilecekti. Sık sık ulusal bayramlar ve ulusal spor karşılaşmaları düzenlenerek, birlik ve beraberlik duygusunu körükleyecek resmi geçitler tasarlanarak, her gün beş vakit secde etmeye çağırılarak patriarkal duygunun kökleşmesine dikkat edilecek, böylece duyguları yönetmek ve disipline etmek kolaylaşacaktı.
‘Arzulanır olmanın’ normalleşmesi
Kadının tek ve mutlak görevi “arzulanır olmak”, bedenini arzulanabilecek bir bedene dönüştürmekti; erkeği arzulaması, arzusunu belli etmesi düşünülemezdi bile.
Bu noktadan sonra artık, polis ve asker üzerinden zorla baskı kurmaya gerek yoktu, zira modern insanın kontrol mekanizmalarını benimsemesi ve bu durumu “normal” kabul etmesi mümkündü.
Öyle de oldu.
İnanmayacaksınız ama modernlikle birlikte “yönetilen kalp” sözcükleri de kullanıldı.
Yönetilen kalp!
Yönetilen kalp!
Yönetilen kalp![1]
…
Başlangıçta yeryüzünün bir parçası olan beden artık dünyanın bir parçasıdır.
…
Oysa biliyoruz: “Kişi, edindiği aşk kapasitesi kadardır!”[2][3]
*
[1] Bu bölümdeki çıkarsamaların çoğunun Yaşar Çabuklu’nun Toplumsalın Sınırında Beden adlı kitabından esinlenildiğini (özellikle s. 76-161) belirtmek isterim.
[2] Daha etraflı bir okuma için Aşk ve Ereksiyon “Aşk”ı adlı denememize bakılabilir. Yukarıdaki cümle s. 172’de geçiyor.
[3] Yeni İnsan Yayınevi tarafından yayımlanacak olan Yarabıçak adlı deneme kitabından bir bölüm.
