Kuzey Hindistan’ın Himalaya bölgesinde, Pang’dan yukarı 7 km tırmandım ve 4700 metredeki Morei Düzlükleri’ne(Morei Plains) ulaştım. Adından da anlaşıldığı üzere; neredeyse dümdüz, oldukça garip bir coğrafyada, 40 km boyunca çok iyi durumdaki asfalt yolda ilerledim. Bu 40 km boyunca tam anlamıyla hiçbir kaynak yok; içecek bir damla su bile bulamazsınız.
Ladakh bölgesinin, coğrafi sınıflandırmada bir alpin çölü olduğunu biliyordum. Morei düzlüklerinden bizzat geçince ise, bir ‘alpin çölünü’ çıplak gözle seyretme şansına nail oldum. Kişisel deneyimimi bir kenara bırakırsak; dünyanın herhangi bir yerinde, yıllık 250 mm’nin altında yağış alan bölgeye ‘çöl’ deniyor. ‘Alpin‘ ise, ağaçların ve ormanların yaşayabilecekleri yükseklik sınırının üstündeki bölgeler için kullanılan bir coğrafi terim.
Morei Düzlüklerinde, bölgenin kendine has bir mikro kliması olduğu ve bu sebepten asfaltın 4 mevsim bozulmadan, oldukça iyi durumda kaldığını, motosikletli bir gezginden duymuştum. Ladakh bölgesinde kışın ağır kar yağışı nedeniyle pek çok yolun kapalı olduğu, yazın açık olanlarının ise koşullarını göz önünde bulundurduğumda, burada, 4700 metre rakımda 40 km boyunca kaymak gibi pürüzsüz asfalt bir karayolunun olmasını hakikaten ilginç bulmuştum. Bölgenin mikro kliması konusunda herhangi bir kaynak bulup inceleyemedim açıkçası. Fakat bölgeyi bizzat görmüş biri olarak, bu bilgiyi oldukça mantıklı buldum.
Yol genel olarak çok ıssızdı, tek tük geçen araçlar Tata kamyon veya tankerlerdi. Karayolunun her iki tarafında da kupkuru bir arazi ve arazinin ardında yüksek tepeler vardı. Bulunduğum yükseklikten bu tepeler çok heybetli gözükmeseler de, hepsi de en az Ağrı Dağı kadar yüksektiler. Kupkuru ve ferah bir hava vardı.
Gökyüzündeki bulutlar beyaz birer pamuk şekeri gibi gözüküyorlardı; sanki elimi uzatsam yakalayacakmışım gibi. Mikro klimasıydı, yüksekliğiydi, oksijeniydi falan derken yoksa benim kafa mı güzel olmuştu? Nedeni ne olursa olsun, gerçekten de gökyüzünde muhteşem bir görüntü vardı.
Oğuz Tan- Bisiklet Gezgini
