Hindistan’ın Pencap eyaletin Patiala kentinde geniş mango bahçelerinde, ağaçların aralarında kamp kurarak doğuya doğru ilerliyordum. Kuzey yarım kürenin kış aylarındaydık ve ağaçlarda meyve yoktu. Bahçeler sürülmüştü ve engebeli toprak zemin kamp kurmak için pek de konforlu sayılmazdı. Meraklı insanların akınına uğramamak için gün batımından önce bir bahçeyi gözüme kestiriyor, etrafı kolaçan ediyor ve kimseye görünmediğim bir anda, bahçeye dalıveriyordum. Ağaçlar kocaman ve yemyeşillerdi, çadırım da açık yeşildi. Zaten kimse dönüp de bakmıyordu bile bahçelere.
Anayoldan ayrıldım ve Altın Tapınak’ta tanıştığım Sih gençlerin Patiala’daki köylerini ziyaret ettim. Bu Sih köyünü ziyaret eden ilk yabancıydım. Üç günümü onlarla geçirdim.
Köy halkı son derece meraklı ve ilgiliydi. İnsanları çok sevdim. Eminim, onlar da beni sevdiler.
Köylü ailelerin evlerinde konakladım, sofralarını paylaştım. Aç kalmama izin vermeyen kadınlar, gün içinde sütlü çay, helva çeşitleri, paratha ekmekleri pişirdiler. Erkeklerle ise, evlerinin avlularında birer bardak yöresel, sert romlarından içtik ve üstüne, ağızlarımıza birer lokma baharatlı mango turşusu attık.
Bu köyde, neşeli ve iyi niyetli insanlar yaşıyordu; zaman içinde bir yolculuk yapmıştım adeta.
Köye yerleşmemi önerdiler; ev, toprak, hatta kız vermeyi bile teklif ettiler.
Yolculuğuma devam etmeyi tercih etmiştim. Sabah erkenden kalkıp insanlara şükranlarımı sundum ve helalleştim. Birer torba da yolluk hazırlamıştı herkes; manda sütü, tereyağı, kaju fıstığı ve kuru üzümle pişmiş helvalar, sac ekmekleri ve tatlı atıştırmalıklar. Köyden ayrıldığım için gerçekten de üzülmüşlerdi. Ama yola devam etmeliydim.
Oğuz Tan
Bisiklet Gezgini
Instagram @oguzgidiyor
