Türkiye gündemini biraz takip eden herkes, son zamanlarda ne kadar sıra dışı bir ülkede yaşadığını anladı. Bir aralar senaryo yazımına merak salmıştım. Okuduğum kitapların birinde şöyle diyordu: “Senaryo yazmak zordur, çünkü tutarlı olmanız gerekir, gerçek hayatın ise böyle bir kaygısı yoktur.”
Gerçekten de, giriş, gelişme, sonuç bölümünü bekleyen zavallı muhakememle, bu kötü kurguyu algılamakta zorluk çekiyorum. Aslında gerçek bir post-modern hikayenin ortasındayız. Tarihsel referanslarından dizginlerinden boşanır gibi boşanan kavramların içeriği tamamen değişti. Şu anda aynı kelimelerle kim neyi kastediyor, bilemiyoruz.
Yasama, yürütme ve yargı birbirini boğazlayan dekonstraktif bir üç silahşör imgesi midir?
Hukuk, güç sahiplerinin istediği gibi sahneleyebileceği bir Shakespeare metni midir?
Ordu ile polis düşmansa ve savaş halindeyseler, vatandaş ve güvenlik arasındaki ilişkisizliğin, devletin meşruiyetini sarsan hiçbir yanı yok mudur?
Bu durumda devletin asli görevleri nelerdir?
Temel görevlerini yapmadığı ya da para karşılığında yaptığı gibi, hakkını arayanı da ezen ve baskılayan bir devlete vergi ödemenin meşru zemini nedir?
Peki, o zaman söylenmeyi bırakalım ve elimizi taşın altına koyalım. Politika yapmamanız için tasarlanmış bir siyasi partiler yasası içinde nasıl politika yapabilirsiniz? Peki politika yapmadan tüm bunları nasıl değiştirirsiniz?
Sahi, Dali, Guernica’yı çizecek olsa nasıl çizerdi?
Galiba yeni değerlerin, yeni dengelerin, yeni trendlerin, yeni makbullerin oluşacağı bir dönemin tam göbeğindeyiz. Belki de bu tarihsel tanıklığımıza sevinmeliyiz. Belki de bu saçma durumu yeni bir performans alanı, yeni bir yaşam olasılığı olarak görüp umutlanmalı ve bildiğimiz tüm eski yöntemleri bir kenara bırakmalıyız.
Belki artık politikacının şarkı söylemesinin, bir ressamın bir ülkeyi yönetmesinin zamanı gelmiştir. Acılar içinde çizdiği son resmin üzerine “VİVA LA VİDA” (Yaşasın Yaşam) yazan Frida gibi bir kadının örneğin.
