Avrupa Komisyonu’nun 1998 yılından beri her yıl düzenli olarak yayımladığı ilerleme raporlarının on üçüncüsü 9 Kasım Salı günü açıklandı. Yeşiller Partisi Uluslararası İlişkiler Çalışma Grubu’ndan Mahir Ilgaz konuyla ilgili yaptığı açıklamada raporun hükümetin kâr ve rant peşinde doğaya insafsız saldırısını AB kılıfına sokmaya çalıştığını gösterdiğini söyledi. Ilgaz “Bu, sadece AB üyeliğinden vazgeçildiğinin açık ve net bir işareti değil, vatandaşları düpedüz aptal yerine koymaktır. Avrupa Komisyonu’nun son raporu en azından şark kurnazlığı ile bir yere varılamayacağını göstermeye yaramıştır.” dedi.
Açıklamanın tam metni şöyle:
“Komisyon’un tüm aday ülkeler için hazırladığı bu raporlar bir anlamda aday ülkelerin o yıl içinde AB müktesebatına uyum adına kaydettikleri ilerlemenin çetelesini tutuyor. Bu kapsamda, teorik olarak üyelik müzakereleri ilerledikçe ve uyum sağlanacak alanlar azaldıkça düzenli raporların da kısalması beklenebilir.
Ancak, pratikte sürecin böyle işlemediğine tanık olduk. 2005 yılından bu yana Türkiye’nin AB ile ilişkilerinin giderek daha çetrefilli bir hale geldiğini görüyoruz. Kaldı ki bugün müzakere edilmesi gereken başlıkların yarısından fazlasının (18/35) çeşitli sebeplerden dolayı kapalı olması müzakerelerin ciddiyetini biçimde zedelemiş durumda.
Bu durum, Avrupa Komisyonu’nun ilerleme raporlarına da yansıyor. Raporda artık alışılagelen değerlendirmelere, paragraflarca süren “geri dönüşüm”lere rastlamak kimseyi şaşırtmıyor. Gerçekten de ilerleme raporunun son “edisyonunda” yine yıllardır neredeyse hiç değişmeden gelen paragraflar olduğunu görüyoruz. Yine de rapor, hükümetin “AB öyle istiyor” yalanının ipliğinin pazara çıkması için bize yeterli bilgiyi veriyor.
Anayasa değişiklik paketi gibi Türkiye gündemine damgasını vuran konular bu yılın raporunda yer alan en önemli değişiklikleri oluşturuyor. Avrupa Birliği ‘genelde’ değişiklik paketini olumlu olarak değerlendirirken süregelen eksikliklere de dikkat çekiyor. Örneğin, siyasi partilerin kapatılmasının zorlaştırılmasına ilişkin Anayasa düzenlemesinin son anda paketten çıkarılması ve %10 seçim barajının yerli yerinde durması eleştiriliyor.
Ayrıca, son günlerde, Hrant Dink davası başta olmak üzere, devletin yüz kızartıcı savunmalarıyla gündeme gelen Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’yle ilgili olarak Türkiye’ye açılan davaların üst üste dördüncü yıl artış gösterdiği belirtiliyor. Bu çerçevede, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin üç ek protokolünün onaylanmadığının da altı çiziliyor. Azınlıklar ve kültürel haklar konusunda da Türkiye’nin yaklaşımı genel olarak eleştirilmeye devam ediliyor.
Öte yandan, son günlerde hükümetin kâr ve rant peşinde yarattığı doğa yıkımının raporda net bir şekilde yer bulduğunu görüyoruz. Örneğin, Rusya ile ortak yapılması planlanan nükleer santral ile ilgili olarak, bölgenin deprem kuşağında olması nedeniyle, ulusal ve uluslararası kaygının giderek arttığı söyleniyor. Bölgede deprem riskinin inşası planlanan nükleer santrallere etkisine ilişkin hiçbir ÇED ve stratejik çevresel değerlendirme yapılmadığının altı çiziliyor.
Benzer bir şekilde HES tehdidi altında bulunan doğal zenginliklerle ilgili olarak TBMM’de bulunan ‘Tabiatı ve Biyolojik Çeşitliliği Koruma Yasa Tasarısı’ ile Natura 2000 korunması gereken alanlar listesine girmesi gereken bir çok bölgenin mevcut SİT alanı statüsünün kaldırılacağı belirtiliyor. Bu konuda da Avrupa Komisyonu kaygısını açıkça dile getiriyor. Yani, geçtiğimiz hafta Türkiye Cumhuriyeti Çevre Bakanlığı’ndan yapılan açıklamada söylendiğinin aksine mevcut SİT alanlarının ilgasının AB düzenlemeleri ile hiçbir ilgisinin olmadığı açıkça ortaya koyuluyor.
Sonuç olarak, 2005 yılında başlayan Türkiye’nin Avrupa Birliğine üyelik müzakerelerinde gelinen nokta son derece hazin. Aradan geçen beş yıl içinde Avrupa Birliği ve Türkiye arasındaki müzakereler karşılıklı atalet ve siyasi irade eksikliği sonucu fiilen durma noktasına gelmiştir.
Ancak, asıl yürek burkucu olanı hükümetin kâr ve rant peşinde doğaya insafsız saldırısını AB kılıfına sokmaya çalışmasıdır. Bu, sadece AB üyeliğinden vazgeçildiğinin açık ve net bir işareti değil, vatandaşları düpedüz aptal yerine koymaktır.
Avrupa Komisyonu’nun son raporu en azından şark kurnazlığı ile bir yere varılamayacağını göstermeye yaramıştır.”
Avrupa Komisyonu’nun 1998 yılından beri her yıl düzenli olarak yayımladığı ilerleme raporlarının on üçüncüsü 9 Kasım Salı günü açıklandı. Yeşiller Partisi Uluslararası İlişkiler Çalışma Grubu’ndan Mahir Ilgaz konuyla ilgili aşağıdaki açıklamayı yapmıştır:
“Komisyon’un tüm aday ülkeler için hazırladığı bu raporlar bir anlamda aday ülkelerin o yıl içinde AB müktesebatına uyum adına kaydettikleri ilerlemenin çetelesini tutuyor. Bu kapsamda, teorik olarak üyelik müzakereleri ilerledikçe ve uyum sağlanacak alanlar azaldıkça düzenli raporların da kısalması beklenebilir.
Ancak, pratikte sürecin böyle işlemediğine tanık olduk. 2005 yılından bu yana Türkiye’nin AB ile ilişkilerinin giderek daha çetrefilli bir hale geldiğini görüyoruz. Kaldı ki bugün müzakere edilmesi gereken başlıkların yarısından fazlasının (18/35) çeşitli sebeplerden dolayı kapalı olması müzakerelerin ciddiyetini biçimde zedelemiş durumda.
Bu durum, Avrupa Komisyonu’nun ilerleme raporlarına da yansıyor. Raporda artık alışılagelen değerlendirmelere, paragraflarca süren “geri dönüşüm”lere rastlamak kimseyi şaşırtmıyor. Gerçekten de ilerleme raporunun son “edisyonunda” yine yıllardır neredeyse hiç değişmeden gelen paragraflar olduğunu görüyoruz. Yine de rapor, hükümetin “AB öyle istiyor” yalanının ipliğinin pazara çıkması için bize yeterli bilgiyi veriyor.
Anayasa değişiklik paketi gibi Türkiye gündemine damgasını vuran konular bu yılın raporunda yer alan en önemli değişiklikleri oluşturuyor. Avrupa Birliği ‘genelde’ değişiklik paketini olumlu olarak değerlendirirken süregelen eksikliklere de dikkat çekiyor. Örneğin, siyasi partilerin kapatılmasının zorlaştırılmasına ilişkin Anayasa düzenlemesinin son anda paketten çıkarılması ve %10 seçim barajının yerli yerinde durması eleştiriliyor.
Ayrıca, son günlerde, Hrant Dink davası başta olmak üzere, devletin yüz kızartıcı savunmalarıyla gündeme gelen Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’yle ilgili olarak Türkiye’ye açılan davaların üst üste dördüncü yıl artış gösterdiği belirtiliyor. Bu çerçevede, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin üç ek protokolünün onaylanmadığının da altı çiziliyor. Azınlıklar ve kültürel haklar konusunda da Türkiye’nin yaklaşımı genel olarak eleştirilmeye devam ediliyor.
Öte yandan, son günlerde hükümetin kâr ve rant peşinde yarattığı doğa yıkımının raporda net bir şekilde yer bulduğunu görüyoruz. Örneğin, Rusya ile ortak yapılması planlanan nükleer santral ile ilgili olarak, bölgenin deprem kuşağında olması nedeniyle, ulusal ve uluslararası kaygının giderek arttığı söyleniyor. Bölgede deprem riskinin inşası planlanan nükleer santrallere etkisine ilişkin hiçbir ÇED ve stratejik çevresel değerlendirme yapılmadığının altı çiziliyor.
Benzer bir şekilde HES tehdidi altında bulunan doğal zenginliklerle ilgili olarak TBMM’de bulunan ‘Tabiatı ve Biyolojik Çeşitliliği Koruma Yasa Tasarısı’ ile Natura 2000 korunması gereken alanlar listesine girmesi gereken bir çok bölgenin mevcut SİT alanı statüsünün kaldırılacağı belirtiliyor. Bu konuda da Avrupa Komisyonu kaygısını açıkça dile getiriyor. Yani, geçtiğimiz hafta Türkiye Cumhuriyeti Çevre Bakanlığı’ndan yapılan açıklamada söylendiğinin aksine mevcut SİT alanlarının ilgasının AB düzenlemeleri ile hiçbir ilgisinin olmadığı açıkça ortaya koyuluyor.
Sonuç olarak, 2005 yılında başlayan Türkiye’nin Avrupa Birliğine üyelik müzakerelerinde gelinen nokta son derece hazin. Aradan geçen beş yıl içinde Avrupa Birliği ve Türkiye arasındaki müzakereler karşılıklı atalet ve siyasi irade eksikliği sonucu fiilen durma noktasına gelmiştir.
Ancak, asıl yürek burkucu olanı hükümetin kâr ve rant peşinde doğaya insafsız saldırısını AB kılıfına sokmaya çalışmasıdır. Bu, sadece AB üyeliğinden vazgeçildiğinin açık ve net bir işareti değil, vatandaşları düpedüz aptal yerine koymaktır.
Avrupa Komisyonu’nun son raporu en azından şark kurnazlığı ile bir yere varılamayacağını göstermeye yaramıştır.”
