Hafta SonuManşet

[İstanbul’dan Bangkok’a Tayland Serüveni] Anneannelere şükranla! – Hülya Tosun

0

Gazetemizde de yazılarına daha önce yer verdiğimiz gezgin Hülya Tosun, 2015’in son günlerinde başlayıp 2016’yı da kapsayan 2 aylık bir dönemde Tayland ve Kamboçya‘yı ziyaret etti. Tosun’un uzakdoğu seyahati ile ilgili notlarını tefrika halinde sizinle paylaşacağız.

Yazı dizisini bu link üzerinden takip edebilirsiniz

***

Neden Chiang Mai?” dedim.

Çünkü anneannem burada. 78 yaşında ve onunla geçirebildiğim kadar çok vakit geçirmek istiyorum.” dedi.

Sandım ki maaile birlikte yaşıyorlar, değilmiş. Annemle babam Bangkok’ta, biz kardeşimle buradayız.

Yirmi altı yaşında gencecik bir oğlan. Couchsurfing’ten yazışmıştık. İngilizcesi’ni geliştirmek için üye olmuş siteye. Mesai sonrası beni arabasıyla aldı, Tayland’lı gençlerin gittiği bir kafeye götürdü. Kırık dökük İngilizcesiyle sohbet ediyoruz.

Ne yalan söyleyeyim. Aklıma ilk annesi geldi. O neden ilgilenmiyor ki? Sormama gerek kalmadan anlattı;

Anneannem bile değil aslında. Anneannemin kız kardeşi. Hiç evlenmemiş. Annemle babam –nasıl söylesem- yaramazlar. (Kırık dökük İngilizcesinden anneyle babanın payına ancak bu kelime düştü.) İkisi de kumar düşkünü. Bugün Tayland’talar, yarın Kamboçya’da, öbür gün bilmem ki nerede… Ömürleri kumar oynamakla geçti, elde avuçta ne varsa gitti.

Yapılacak en kıymetli şey: Birbirimize bakmak

69

Çocukluğumdan beri hep anneannem baktı bize. Çok da yaramaz bir çocuktum. (“Hala da biraz yaramazım bak” deyip birasına iki buz atıyor.) Sonra bir gün erkek kardeşimle oturup bir karar verdik. Çok ama çok çalışmalı, para kazanmalı, hem kendimize hem de anneanneme bakmalı.

Gerçekten de çok çalıştım, çok zor günler geçirdim, hiç istemediğim halde iyi para kazanıyorlar diye doktor oldum ve anneannemin yanına tayin istedim. Öyle kolay değil tayininin Chiang Mai’ye çıkması, bir sürü de para ödedim. Ama bakma böyle para mara deyişime. Çok zengin arkadaşlarım da var hiç parası olmayan arkadaşlarım da var. Zerre kadar mühim değil benim gözümde para.

Anneannemle geçirebildiğim kadar çok vakit geçirmek istiyorum. Çünkü bana o öğretti, zor günlerde yapılacak en kıymetli şeyin birbirimize bakmak olduğunu.

Yolculuğumun en başında tanışmıştım bu gencecik çocukla, Tayland ve Kamboçya’da geçirdiğim sonraki bir ay boyunca hep mesaj attı. “İyi misin? Neredesin? Bir şeye ihtiyacın var mı?” Ve ben hep bildim, onun mesajlarında 78 yaşındaki bir kadının şefkati olduğunu

Zor günlerde yapılacak en kıymetli şeyin birbirimize bakmak olduğunu “yaşatan” anneannelere şükranla!

 

Hülya’nın gezi yazılarını Ruhu Bohçada Gezen blogundan ve aynı adlı facebook sayfasından takip edebilirsiniz

69-Hülya Tosun

 

Hülya Tosun

 

More in Hafta Sonu

You may also like

Comments

Comments are closed.