Hasan Karakaya başarmış olarak öldü – Ümit Kıvanç

Bu yazı riyatabirleri.blogspot.com.tr/ den alınmıştır

Camiye ayakkabılarıyla giren iki ayaklı hayvanlar caminin içinde bira içtiler, sigara içtiler ve öpüştüler, seviştiler.
Hasan Karakaya, 15 Temmuz 2013

Akit gazetesi Türkiye’nin özgün fenomenlerindendir. İsteyen, “millî değer”lerimiz arasına da katabilir. Faşizan İslâmcılığın bayraktarı görünür, fakat zaman zaman çeşitli icraatları devletin derinlikleriyle ilişkisine dair şüpheler uyandırmıştır. (Eşber Yağmurdereli’ye ettiklerine bir göz atsanız yeter.) Belirtmeye gerek yok ki, İslâmcı kesimde hiç kimse, bu mevzuyu kurcalamaya kalkmamıştır.

Niye?

Çünkü cesaret edememiştir, bu birincisi. Mâkûl her insanın Akit’i üzerine sıçratmaktan korkması gayet doğaldır. Bu kötülük makinesiyle uğraşmayı göze alan pek az kişi çıktı. Akit’in üzerine pislik boca ettiği Müslüman şahıslar genellikle “Allah’a havale etme” kaçamağına başvurdular. Ötekiler zaten ne yapsa fayda etmezdi.

Ancak, Akit’e tavır alınmayışının bir de ikinci sebebi varmış. Yıllar içerisinde bunu gördük. Şahsen benim de en büyük yanılgılarımdan biridir.

Askerî vesayet zamanında görüştüğümüz konuştuğumuz İslâmcı aydınlara neden Akit’in samimi, ahlâklı insanlarca bir türlü net şekilde dışlanamadığını sorar dururdum. Sorardım, çünkü bu gazete konusunda karşılıklı aynı şeyleri söylerdik. Tatmin edici bir cevap alamazdım açıkçası. Genellikle Akit’in etkisinin aslında marjinal düzeyde olduğunu, dindarların baskı altına alınmadığı demokratik bir ortamda esamisinin okunmayacağını söylerlerdi. Çok da akla uzak görünmüyordu o sırada. Belki öyle olmasını istediğim için kendimi kandırmışım, bilemiyorum. Dindarlarda belirli bir ortalama ahlâk seviyesi bulunacağını varsayıyor, gerçek miktarı tesbit etmek için mikroskop alıp uzun uzun aramak gerekeceğini düşünemiyordum.

Oysa şu “ikinci sebep” dediğim şey, asıl hakikatmiş: Demokrat, medenî, ahlâklı görünen İslâmcıların çoğu da Akit’e pek uzakta değilmiş. En azından, bu kötülük kaynağı, onların kabul sınırları içerisinde yeralıyormuş. İktidarın insanların ahlâkını bozmasından daha fena bir vaziyet varmış.

31-Hasan-Karakaya

Siyasî hasımlarına, sevmediği beğenmediği insanlara “ulan köpek oğlu köpek”, “ulan pezevenk”, “ulan kaltak”, “orospu” diye bağırarak salyalar saçan bir insanın liderin uçağında dolaşması elbette simgeden öte anlamlar taşıyordu. Hasan Karakaya’nın da yeraldığı uçak fotoğrafları, kendinden saymadığının ölümüne üzülmediğini haykırarak ilan eden bu adamın zaferinin resimleriydi aslında; öbürleri figürandır. Akit, çeşitli renkleri ve eğilimleriyle bütün bir İslâmcı camiayı kendisine doğru çekmeyi başarmıştı.

Bunu öncelikle neyle becerdi, diye merak edenlere, kendi tahminimi söyleyeyim: Öncelikle, başka her türlü duygunun yerine nefreti geçirerek. Nefret kuvvet verir, diri tutar, kendini sorgulamanı önler, hele sen kalabalık ve güçlüysen, ayrı bir şevk ve haz verir. Filanca taşra üniversitesindeki faşizan genç ile edep erkân bilir gözüken büyükşehirli “entelektüel” fark etmiyor, günümüzün ortalama İslâmcısı, Akit çizgisindedir. İlk gerilim anında hepsinin bakışlarına yerleşiveren o nefretin yaygınlaşıp kurumlaşmasında, bir kimlik özelliği haline gelmesinde şüphesiz Akit büyük pay sahibidir.

İkinci araç, oportünizmin, sadece bir siyasî mücadele yöntemi olarak değil, âdetâ bir varoluş tarzı olarak yerleştirilmesidir: Mücadelenin ahlâkı olmaz. Yalan, iftira, her tülü pislik mübahtır. Siz yaptığınızda bunlar pislik sayılmaz, çünkü dava için yapılmaktadır. İftira için dayanak gerekmez. Gerekirse yalanınızın tam aksini de söyleyebilirsiniz. (IŞİD’in “teorik” kılavuzlarından Vahşetin Yönetimi’nde yapılan bir ayrımın benzeri, sanırım bu rezilliği meşrulaştırmada Türk İslâmcısına yol gösteriyor: “Bu savaş, İslâm değil ki! İslâm’ın kuralı başka, savaşınki başka!” Kısa yoldan söyleyeyim: Değil. Nasıl savaşıyorsan osundur.)

Yani Hasan Karakaya, kazanmış biri olarak, muzaffer bir savaşçı olarak öldü. Nefret ettiği insanlar olarak bizde uyandırabildiği nefret ve kötülük duygusu bile onun başarı hanesine yazılacaktır. Buna karşılık kaybeden kimdir ve kaybedilen nedir; buna kimsenin kafa yoracağını sanmıyorum. Yine de işe yarar umuduyla şu basit soruyu sorayım: Bir ülkede, ölenin arkasından kötü konuşmama âdeti ortadan kalktığında esas kimler kaybeder, ne kaybedilmiş olur?

Belki şöyle söylemeliyiz: Hasan Karakaya ölmedi, siyasetçisiyle, aydınıyla nefret dolu bir siyasî harekete, bireyler ölçeğindeyse bir düşünüş-davranış tarzına dönüştü. Gözü kendinden başkasını görmeyen, kendiyle kendinden geçmiş, suçunu günahını bile fark etmekten aciz bir insan grubuna.

Bu yazı riyatabirleri.blogspot.com.tr/ den alınmıştır

30-Ümit-Kıvanç

 

 

Ümit Kıvanç

İLGİLİ HABERLER

İLGİNİZİ ÇEKEBİLİR

Balık ekmek yemekle olmaz, Marmara’nın suyunu için!-Mehveş Evin

Ne yazık ki müsilaj felaketini balık yemek, denize girmek, denizin yüzeyini temiz görmeye indirgemek, bu büyük ekolojik krizi durdurmanın önündeki en büyük engel.

Marmara Denizi’ndeki kirlilik sorununa bir çözüm: Agroekoloji – Bülent Şık

Agroekolojik yöntemler sulardaki nitrat kirliliğini azaltıcı bir sonuç doğurur ve bu da içme suyu kaynaklarının korunması anlamına gelir.

Örgütlü sessizlik – Arat Dink

Zeki Tekiner, dört ay önce başka bir silahlı saldırıdan şans eseri ölümcül bir yara almadan kurtulmuştu. Vali’yi olayın siyasi boyutu olduğuna ikna edememişlerdi. Dostları Nevşehir’den bir süre uzaklaşmasını istediler. O, “Bana Nevşehirliden zarar gelmez” dedi, kaldı. Su, tanıdık akıyor, değil mi?

Marmara Denizi’ndeki müsilaj kirliliğinde kömürlü termik santrallerin etkisi incelenmeli- Pelin Cengiz

İstediğiniz kadar yüzey temizliği yapın, bir yeri temizlerken diğer taraftan atık devam ediyorsa buna temizlik denir mi?

Marmara’nın ölümü: İstanbul kolera salgınına hazır mı – Bülent Şık

Denizdeki müsilajin kolera salgını getirmesi mümkün. Ama her şeye rağmen devam etmekten ziyade durmayı, onarmayı öne çıkarmalıyız. İnsan, bitki, hayvan ve çevre sağlığını bir bütünün birbiriyle ilişkili parçaları olarak görmeye çalışarak çözümler arayacağız.

EN ÇOK OKUNANLAR