By Rüyamda uyuyormuşum.
Uzaktan kendime bakıyorum biraz şaşkın, biraz hayran.
Adam yanındaki bebekle öyle güzel uyuyor ki, ben ve o gerçek hayata gözlerimizi açtığımızda rüya silinip gitmesin düşüncesiyle fotoğraflarını çekiyorum.
Sonra bebeğin yanında uyuyan kendimle konuşuyorum.
Saçın sakalın ağardı, şimdiye kadar hiç böyle güzel bir rüya gördün mü diye merakla soruyorum ilk olarak.
Bebeğin uykusundaki ben düşünüyor, sanki konuşursa rüya sona erecekmişçesine tedirgin. Sesinden hemen anlıyorum bunu. Hayır, böyle bir rüya anımsamıyor. Çocukluğunda gördükleri dışında yetişkinliğe ermeye başladığı dönemlerle beraber hep bir karanlığa yummuş gözlerini. Bildiğiniz karanlık. Siyahla yatıp, siyahla kalkılan ışıksız uykular. Deliksiz uyuduğu geceler de bile, uykularının perdeleri aydınlık rüyalara sımsıkı kapalı bir hayat.
Bunun nedenini soruyorum, bir de sürekli siyaha yatmaktan sıkılıp sıkılmadığını.
Ben yanıt vermeden önce, yanağına yaslanan bebeğin başını, saçlarının ipeksi dokunuşlarını biraz daha hissetmek için onu uyandırmamaya özen göstererek okşuyor, süt kokusunu içine çekiyor. İkimiz de fısıltıyla konuştuğumuzdan bu defa zor duyuyorum söylediklerini. Kulaklarımı işaret ederek anlayamadığımı belirtmeye çalışıyorum. Diyor ki, insan bilmediği bir güzelliğin yokluğunu anlayamaz ki. Bilmek için onun tanımak ve öğrenmek gerek. Bu rüya bana hayatın armağanı. Onun sıcaklığını hissettikçe, kokusunu içime çektikçe geçmişte görmediğim bütün rüyaların acısını çıkardım. İçimin kiri, pası aktı. Kanayan yaralarıma merhem sürüldü. Soruna gelince: Rüyasız uykularımın nedeni yaşadıklarımız. İnsana insanlığını unutturanlarla boğuşarak geçen günlerin bir sonucu rüyasız uykular. Arada gördüğüm karabasanları rüyadan saymadığım için önemseyip söylemiyorum bile. Ne acı, insanın insanlığından utanması. Eh durum böyle olunca hep kaçarcasına uykulara sığınmışız. Yani böyle bir anda bu rüyayı görmem adeta mucize. Meleklere inanır mısın bilmem ama ben şu anda bir melekle beraber uyuduğumdan adım kadar eminim.
Bunu söyledikten sonra yaşadığı anın tadını çıkarmak istercesine gözlerini sımsıkı yuman kendime bakıyorum. Nasıl da mutlu. Onu çok zamandır böyle görmediğimi düşünüyorum. Rüya da bile olsa mutluluğu yakalamak önemli. Aklımda daha birçok soru var ama yapmamalıyım. Ben arınmalı, ben zehirini akıtmalı, ben rüyadan uyandığında kendini iyi hissetmeli.
Çünkü mucizeler her zaman ortaya çıkmaz.
Bu gerçekten bir mucizeyse şimdi susmanın zamanı.
Ayaklarımın ucuna basarak sessizce ayrılıyorum yanlarından.
Dışarıya çıktığımda dilimin ucunda bir hikâye.
Adı: Bebeğin uykusuna yatmak.
NOT: Fotoğraflı kısa öykülerinizi (öykü yazarı ve fotoğrafı çeken farklı kişiler olabilir) ‘[email protected]’ adresine gönderebilirsiniz
Öykü: Ferhan Şaylıman
Fotoğraf: ?
Comments