Bilmediğim bir şehirde şarkımı söyledim, aşk ertelemeye gelmez zira… – Hülya Tosun

Gazetemizde de yazılarına daha önce yer verdiğimiz gezgin Hülya Tosun, 2015’in son günlerinde başlayıp 2016’yı da kapsayan 2 aylık bir dönemde Tayland ve Kamboçya‘yı ziyaret etti. Tosun’un uzakdoğu seyahati ile ilgili notlarını tefrika halinde sizinle paylaşacağız.

Yazı dizisini bu link üzerinden takip edebilirsiniz

***

Ah ben yine yaptım yapacağımı! Bir bilseniz nerelerdeyim!

Şimdi şöyle oluyor efendim; Tayland’a gitmeden önce plan yapmıyorsunuz. Eş dost sağ olsun yardım ediyor, gidilecek yerleri söylüyor. Sonra da siz kendinizi hiç kimsenin tavsiye etmediği ve hiç bir turistin uğramadığı küçücük bir kasabada buluyorsunuz.

Sizi önce Mauro Abi ile tanıştırayım. Kendisiyle Tayland’a gelmeden önce Couchsurfing üzerinden yazışmıştık. Chaing Maide de birkaç gün görüştük. Yılbaşının ertesi günü sabahım köründe, “ben birazdan turistlerin olmadığı bir yere gidiyorum” dedi telefonda. Haritada gözüne kimselerin adını anmadığı bir şehir kestirmiş, oraya gidip dağlarda yürüyüş yapacakmış. Kısa bir an düşündüm, neden olmasın? Ben de yarım saat içinde eşyaları toplayıp abiye yetiştim.

3,5 saat süren minibüs yolculuğunda tek turist bizdik. Mae Sariang’tayız.

Molada tuvaletin aynasında çektiğim bu manasız fotoğrafı çok sevdim. Ondan sebep yeri gelmiş gibi yapıp buraya iliştiriverdim

Minibüsten, inince haritadan yol bulmaya çalışırken genç bir rahip “nereye gidiyorsunuz” dedi. Ben de İngilizce’m biraz daha iyi diye -ve sabırsız bir koç burcu olarak- abiden önce atıldım, heyecanla rahibe anlatıyorum, şu sokağa gidiyoruz da, şöyle de bir hostel arıyoruz da, elimdeki haritayı burnuna sokacağım neredeyse. Sonunda çocuk-rahip dayanamayıp söylüyor -kocaman gülümseyerek-

Belki haritayı yanınızdaki erkeğe verirseniz daha yakından bakabilirim.

Hay Allah, tabii ya! Bildiğim din adamı formatından çok uzaklar ne yapayım, kadındı erkekti, yakındı, din adamıydı falan hiç aklıma bile gelmedi. Elimdekini Mauro’ya verip uzaklaşıyorum, bu sayede de fotoğraflarını çekiyorum.

Mae Sariang, kuş sesleri içinde çok sakin bir kasaba. Birkaç otel/pansiyon var aynı sokakta. En ucuzunu bulup yerleşiyoruz.

Odanın manzarası

Yerleşir yerleşmez, sokakta gördüğümüz bir ilanın izini sürerek, bizi yürüyüşe götürebilecek rehber arayışına giriyoruz. Burada iki rehber var diyorlar. Biri tatilde, diğeri de köydedir telefonu çekmez. (Sonradan anlıyorum ki aslında bizim rehber turist olmadığından aylardır kasabaya bile uğramamış. Rehberliği bırakıp köyüne geri dönmüşmüş meğer.) Numaralarını alıp arıyorum. Ulaşabildiğim rehberin öyle ağır bir aksanı var ki telde söylediklerinin yarısından çoğunu anlamıyorum. Anladığım iki tür tur var biri bir günlük diğeri iki. Detaylarda bir türlü anlaşamayınca en sonunda,

“kardeş sen sabah gel, yüz yüze anlaşırız” diyerek kapatıyorum telefonu. Şimdi kasabanın keyfini çıkartma zamanı…

Peşine düştüğümüz ilan. Ama biz diğer rehbere ulaştık.

Birkaç bar açık. Sokağın sessizliğinde tınlayan güzel melodiler var. Barlarda oturan üç beş kişi. Insanlar öyle içten öyle güler yüzlü ki. Bulaşıcı, benim de ağzim kulaklarimda.

Ay bu renkli şeyler de ne ola ki dedim. Arkadan dükkanın sahibi çıkıp geldiyse de İngilizce hiç bilmediğinden sadece karşılıklı güldük. Sonradan anladım dükkanda şu aşağıdaki renkli meyve suyumsuların satıldığın

Maru Abi’nin yanında Lonely Planet’in Taylang kitabı var. Oradan bulduğumuz bir restorana gidiyoruz. Restoranın yolu biraz daha hareketli, restoranın kendisi de. (Lonely Planet -bence- gezginlerin kutsal kitabı. Bir çok ülke ve şehir için yazılmış, çok detaylı ve özellikle de sırt çantalılara hostelden restorana, marketten ulaşıma çok güzel bilgiler veren rehber kitaplar).

Yemek sonrası, barlardan kareoke yapılanına çekiştirerek götürdüm Mauro Abi’yi.

Üç beş kişi bir araya gelmiş, sanki ilk defaymış gibi, sanki son defaymış gibi, tadını çıkara çıkara şarkı söylüyorlar.

Yetmişlerinde bir çift, adam -muhtemelen- Amerika’lı, kadınsa -muhtemelen- Tayland’lı.

Amca sahneye çıktı, teyzenin gözlerinin içine baka baka öyle güzel bir şarkı söyledi ki…

Heyy aşk!
Gaza geldim, . Sahneye çıktım, bu güzel çifte bir minik şarkı da ben hediye ettim.

…Ben bal arısı gibiydim

Senden önce

Bak pervanelere döndüm

seni görünce…

Dizlerim titredi, sesim çatladı, sözlerinden hiç bir şey anlamadılar (!) belki ama bittiğinde amca gözleri dolu dolu geldi yanıma,

“Ne güzel, bir Anadolu şarkısı mı bu?”

“Bir aşk şarkısı bu, sizin için.”

Er ya da geç, o aşkı bulduğunda ona sımsıkı sarılanlar için!

Hülya’nın gezi yazılarını Ruhu Bohçada Gezen blogundan ve aynı adlı facebook sayfasından takip edebilirsiniz

Hülya Tosun