By The Guardian’da bir süredir fosil yakıtların yeryüzüne çıkarılmasına son verilmesini destekleyen “Bırak yerinde kalsın!” (İng. Keep it in the ground) sloganıyla bir kampanya yürütülüyor. 2014 yılında Pulitzer ödülü kazanan gazete bu kampanya kapsamında İskoç şair ve oyun yazarı Carol Ann Duffy‘nin bir şiirini (İng. Parliament) yayınladı.
Küresel ısınma nedeniyle erime sürecine giren turbalar, petrol sızıntıları, okyanuslardaki plastik adaları gibi bir çok farklı çevre felaketini bunların mağduru canlıların gözünden veren bu şiiri, ben de sizler için Türkçe olarak yeniden ifade etmeye çalıştım, bir nev-i Orhan Veli ustanın “İnanma ceketim, inanma/ Kuşların söylediklerine” şiirine nazire mahiyetindeki Carol Ann Duffy şiirini
Peli Kan
Meclis
Ve üşüştü yazarların ormanına
bir adı olan tüm kuşları dünyanın…
Bazısının narin ıslıkları
kiminin bednam vıraklamaları…
Söz alırken sırayla bu mahlukatın sesleri
bozdu yapraksız tenhalığını ağaçların…
Baykuş yeislendi meşenin birinde.
Saksağan taklitten geri kalmadı elbette.
Karga lanet okurken bir çınarın tepesinden,
Karabatak söze girdi derinden:
“Hastalıklı rüzgârlar eserken üzerinden
çürümüş kokular yükseliyor denizlerden…
Hiçbir şey yüzmüyor göz alabildiğine
petrolün haceti ki binlerce kilometre
plastik bir çorba hakim olmuş enginlere…”
Bir söğütten ağladı Cennet Kuşu.
Broşa dönmüş iken Sinek Kuşu’nun bedeni
havada çınlattı o zayıf sesini
Leylek, bir dul şalına sığınır gibi, sararken kendini
Martı inledi:
“Gördüm ki solmuş kızıllığı mercanların,
ölmüş yatıyor altında hareketsiz suların…
Balıklar nutuksuz okyanus sessiz
Meksika Körfezi’nde petrole bulanmış
artık dilsiz…”
Ağaçkakan gagaladı kendini.
Akbaba göğsünü iğneledi.
Horoz bile üç tüyünü koparırken
Papağan izin istedi:
“Sayarsam adlarını bildiklerimin bir bir
Yağmur, orman, ateş ve kül ilkleridir.
Hızarlar, sürüler, kokain ve paralar,
bir yanda gecekondular bir yanda oduncular…
Çiftlikler ve tüm bunların yağmacıları
ve de baronlarla eli silahlıları…”
Şahin okkalı bir küfür salladı.
Bülbül’ün sedası gırtlağını yaraladı.
Bir Karatavuk’un gagasından
Kurtçuk uzattı başını:
“Gördüklerim turbalardı.
Buzları çözülürken kırık toprakların
çamur ve kömür lapası olmuş
kötü nefesiyle metanın…”
Yarasa astı kendini
intihara meyilli…
Kuzgun’un eğeye dönmüş kanatları,
kana bulanmış Kızılgerdan balıkçılı,
daha pek çoktu ormanın yazdıkları…
Ve düşerken kar ve karanlık üzerlerine
Kartal’ın tarihi silüetinin
Yağmurkuşunun altın renginin
ve Albatros’un kutup buzlarına dair sözlerinin,
Sert ve soğuk bir ay doğuyordu
toprağın rahminden…
Barış ve sanatla kalın…
Ek okumalar için:
Comments