[FotoÖykü] Üç yüzlü yokuşu - Sinan Uygun

Yatağımdan güçlükle kalkıp yollara düştüğüm günlerden biriydi. Durak, benim gibi uyku mahmurlarıyla doluydu yine. Başıboş sokak köpekleri ile birlikte bizi bir dünyadan ötekine götürecek otobüsün gelmesini bekliyorduk. Metro aktarmasının da ardından, her gün yürüdüğüm -on dakikalık- yukarı doğru hafif meyilli yola ulaşmıştım. Arada bir gözlerim kapanıyor, yorgunluk hissim de -yürüdüğüm yolla birlikte- kendini iyice belli ediyordu. Aniden yerdeki kırmızı, yuvarlak, düşmesinin üzerinden belki birkaç saat geçmiş bir lekeye ilişti gözüm. Bir iki adımın ardından bir tane daha, ardından bir tane daha… Yolun gittiği yere gitmeye başladı benimle bu damlalar.

Yürümeye devam ettikçe kan lekeleri bana eşlik etti; ben de onlara. İki damla ardından tek damla, tek tek damlalar, diğer adımda biri diğerlerinden büyük üç, bilemedin dört damla. Derken damlalar birden bitiverdi. Dedim bu yolun sonu hastane ve hayata tutunmak isteyen her insan bu yolu öyle böyle yürür gider oraya. Yandaki yeşil Üç Yüzlü Meydanı’nın kestirmelerinden yürüdüğünü ve ilerden bir yerden yine bu yola gireceğini düşündüm ve yürümeye devam ettim. Yolun belli bir yerinden itibaren kandamlaları yeniden görünür oldu. Yine aynı ritimde. İlk adımda tek damla, diğer adımda biri diğerlerinden büyük üç dört damla… Ancak bu defa adımlar arası mesafenin artmış olduğunu, belki de yaralının hızlandığını düşünmeye başladım. Yerde gördüğüm her damla kan onu hayattan uzaklaştırırken, yürümeye çalıştığı yol içinde bulunduğu koşullara sürükleyen yaşamına biraz daha yaklaştırıyordu.