İlk gördüğümde masmavi gözleri, gür ve dalgalı saçları, çenesine değen yeşil boğazlı kazağı, siyah bol paça pantolonu ve gri uzun paltosuyla film yıldızına benzetmiştim dayımı. Ölümsüz bir kahramanı canlandıran aktör gibiydi. Bize geldiği o gün, bana hediye ettiği oyuncak robotu nasıl çalıştıracağımı anlatmıştı. Akşam evden ayrılana kadar da benimle ilgilenmişti.
O hafta Almanya’ya gitti. Dayımın hediye ettiği robot bozulduğunda, dayımı da unuttuğumu sanıyorum.
***
Aradan yıllar geçti. Hastaneden çıkarken telefonum çaldı. “Yeğenim ben dayın, rahatsız etmiyorumdur inşallah? Sen doktorsun bilirsin, idrar yaparken yanma oluyor…” Bizi yeninden bir araya getiren şey dayımın hastalığı oldu. Tahlilleri yapıldı, tedavisine başlandı.
“Sayende rahatladım,” dedi, evinin balkonunda otururken. Kar beyaz saçlarına, yetmiş iki yılın yüzünde bıraktığı girintilere bakıyordum. Alman kahvesi içip sohbet ediyorduk. Birden, “Deniz!” diye seslendi. Yüzündeki girintiler gülümsemesiyle artmıştı. Şaşkınlık içindeydim. Nasıl bir tepki vereceğimi bilmiyordum. Annem bahsetmişti bu isimden; Deniz, dayımın küçük yaşta lösemiden ölen oğlunun ismiydi. Tekrar “Deniz!” diye seslendi, “Gel, yemini koydum arkadaş.” Arkama baktığımda balkon kıyısına konmuş yeme doğru uçmaya hazırlanan bir kumru gördüm.
O yaz, dayımlara her gidişimde ‘kumru arkadaş’ da oralarda oluyordu. Dayımla balkonda oturduğumuz zamanlarda bazen kumruyu havada süzülürken bazen de karşı apartmanın damında çiftiyle koklaşırken görüyordum. “Kumru geldiğinde; sabah, öğlen ve akşam öğünleri hazır olmalı,” diyordu, ince bulgur dolu poşeti mutfak dolabından çıkarırken.
***
Sonra kış, karanlık yüzüyle geldi. Ölümün soğuk rüzgârı dayımı aldı götürdü.
Mezarındaydım az önce. Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım. Bir kumru bana göz kırpıyordu.
NOT: Fotoğraflı kısa öykülerinizi (öykü yazarı ve fotoğrafı çeken farklı kişiler olabilir) ‘[email protected]’ adresine gönderebilirsiniz.
Öykü ve Fotoğraf: Murad Olgar
