Fark ettiğiniz ya da etmediğiniz üzere bu köşeden uzun süredir ses çıkmıyordu, benim gibi. Memleket gündeminin sürüklediği bitmek bilmeyen huzursuzluk ve umutsuzluk halinden çıkaramamıştım kendimi.
Kendinizden de bilirsiniz, bu hal fena bir hal. Bir süre bir şey yapmamak ve sonra yine ısrarla sevdiğin şeyleri yapmaktan başka çözümü var mı, bilemiyorum.
Ben de yine bildiğim gibi yaptım. Bir süre hiçbir şey, sonra bol bol çalışma, hiç bilmediğim yerleri keşfetme, başka tatlar deneme, dinlenme, elime ne geçerse okuma. O sırada yaz geçti, Eylül geldi ve gazete olarak Eylül’e sıkı bir başlangıç yapmaya karar verdik. Bu sıkı başlangıçta bana düşen zaten pek çıkmadığım mutfağa gazete için geri dönmek oldu.
Aslında bu hafta bu yazıyı Adatepe semalarından yazmayı umuyordum. Daha önce duyurusunu yaptığımız Adatepe Taş Mektep’te ekmek yapma ve kışa hazırlık atölyesinde olmayı planlıyordum ki araya beyaz yakalılık girdi. Gidememek hazırlığa engel değildi tabii.
Ben gidemeyince hazırlıkları ikiye böldük. Annem yazlık evde, evin arkasındaki Meryem Teyze’ nin bostanından topladığı domates biberlerle, bamya, patlıcanlarla başladı. Ben İstanbul’da reçeller ile tatlı kısmını halledeceğim.
Hatta görüyorum ki- sosyal medya her zaman kötü olacak değil- başka başka arkadaşlarım da domates salçalarına, reçellere, turşulara, kış hazırlıklarına başladı. Bu yazıya da onlar ilham oldular zaten.
Adatepe’de kışa hazırlığın nasıl geçtiğini öğrenmek ise başka bahara kaldı. Bir şeyler üretmenin ve kendine yetmenin keyfi ise hep daim.
Haydi o zaman, başlayalım!
*Kapak fotoğrafı Gonca Mine Çelik’in Facebook hesabından alınmıştır.
