By PoC’de yayınlanan haberi Yeşil Gazete gönüllü çevirmeni Cansu Yılmaz’ın çevirisi ile paylaşıyoruz.
***
Bu yazı biraz üzücüyse sizden özür dilerim. Problemi daha da büyütmek değil niyetim. Elbette, evcil ve yabani kedi türlerine dair daima sevindirici ve iyimser hikâyeleri yayınlama konusunda çok istekliyim. Bununla birlikte, gerçekçi olmak ve haber ya da bilgilendirici makaleler anlamında önümde duran çalışmaları da sunmak zorundayım.
Hayvan kurtarma çalışanı. Tipik olarak göründüğü gibi; özgür düşünceli biri. Fotoğraf: vcstar.com. Bu fotoğraf, sadece açıklayıcı bir amaç taşımaktadır ve hiçbir şekilde makaleyle bağlantılı değildir.
Bir milyonda 5,3 oranında vakada, hayvanların kurtarılması sürecine dâhil olan insanlar, tüm Amerikan işçileri arasında en yüksek intihar oranlarına sahiptir. Bu, polis memurları ve itfaiyeciler ile aynı orandır (American Journal of Preventative Medicine). Genel anlamda Amerikan çalışanlarının ortalama intihar oranı ise 1 milyonda 1,5’dir.
Hayvan kurtarma çalışanları için, bu bir merhamet yorgunluğudur. Trajik hayvan refahı hikâyelerinin ve durumlarının sonu gelmez biçimde giderilmesi ile baş etme durumu. Sağlıklı hayvanlara, ötanazi yapmak zorunda olmanın o güne dek mevcut baskısı, sonunda büyük bir kayba yol açıyor olmalı. Bir hayvan kurtarma çalışanı, Glenda Easterling, kocasının ona tüm hayvanları kurtarmayacağını söylediğini ifade ediyor. O ise, her gün kendi kendine yalnız elinden gelebildiği ölçüde hayvanı kurtarabileceğini söylüyor. Bu, onun duygusal baskıları sınırlamasının bir yolu.
Montgomery Humane Society‘nin yönetici müdürü Stephen Tears, “Biz, daima bununla mücadele halindeyiz,” diyor. O, bununla travmatize ya da acı çeken hayvanlarla veya insanlarla ilgilenmenin neden olduğu duygusal tükeniş durumu olan merhamet yorgunluğuna atıfta bulunuyor.
Montgomery Humane Society özellikle bu durumdan mustarip olanlara yardım etmek için danışmanlar atama yoluyla merhamet yorgunluğu ile ilgileniyor. Merhamet yorgunluğu, travma sonrası stres bozukluğunun bir şeklidir. Aynı zamanda “ikincil-travmatik stres bozukluğu” (STSD) olarak da bilinir.
Bu bozukluk, depresyona ve olası intihar düşüncelerine yol açabilir. Easterling, ötenazi yapılmak zorunda kalınan bir köpekten bahsediyor. Görünen o ki, o bu köpeğe çok bağlanmış, çünkü onun çok tatlı olduğunu söylüyor. Köpek uzun süre boyunca onun barınağında kalmıştı ve distemper hastalığına (köpek gençlik hastalığı) yakalanmıştı ve ötenazi olması gerekiyordu.
Hem Easterling hem de başka bir hayvan kurtarma çalışanı olan Heather Hogan, olumlu şeylere odaklanmanız ve hayatınız için bir denge kurmanız gerektiği konusunda hemfikir. Sanırım bunun anlamı, bir hayvan barınağında çalışmanın pek çok zorlukları olduğu ve bunu, bazı olumlu şeylerle ve iş dışında daha normal bir hayatla dengelemek zorunda olduğunuz.
Kendimle ilgili bir noktaya değinmek isterim. Hayvan kurtarma işinde çalışan insanlar, duyarlı, nazik ve yardımsever insanlar olacaktır. Bu insanlar ilgili olacaktır; bununla kastettiğim hayvanların refahını içtenlikle önemseyen türde insanlar. Bu insanlar, işe adeta ‘çağrılır’. Bu özveri isteyen özel bir görevdir. Dolayısıyla, hayvan kurtarma çalışanları, bu işin yaratabileceği olası mutsuzluklara karşı özellikle savunmasız olabilir. Ayrıca, hayvan refahı ile ilgilenen insanlar için, hayvan kurtarma işinde çalışmıyor olsalar bile, genel olarak yaşamın normalden daha zor olduğuna inanıyorum.
Stephen Tears, hayvan kurtarma sektöründeki işçilerin para için çalışmadığını söylüyor. Onlar, hayat kurtarmak için çalışıyorlar ve bu, ne yazık ki duyguları inanılmaz derecede tahrip edici bir şey.
Hayvan kurtarma sektöründe çalışan diğer bir kişi olan Montgomery Humane Society’nin hayvan bakımı müdürü Tonya Pitts, meslektaşlarının beyanlarını tekrarlıyor. Odaklanmak zorunda olduğunuzu ve ancak elinizden gelenin en iyisini yapabileceğinizi söylüyor. Benim yorumuma göre; o, imkânsızı denemek ve yapmak için kendinizi çok fazla baskı altına almamanız gerektiğini; çünkü bunu yaparsanız sadece kendinize psikolojik olarak zarar vereceğinizi söylüyor.
Tutku yorgunluğuna maruz kalan bir kişinin belirtileri ise; başkalarından uzaklaşma, görünüş ve hijyen açısından kendine bakım eksikliği, konsantrasyon bozukluğu, dalgınlık, problemleri inkar etme hali, aşırı suçlama ve duygularını bastırmayı içeriyor.
İşte bazı değerler;
- İstatistikler, kadınların erkeklerden daha fazla zarar gördüğüne işaret etmektedir. Örneğin, hayvan kurtarma sektöründe çalışan erkeklerin % 6,8 ve kadınların % 10,9’u ciddi psikolojik çöküntü yaşamaktadır. Bu, genel olarak yetişkin Amerikalı erkek ve kadınların % 3,5 ve % 4,4’üne tekabül etmektedir. Not: Hayvan refahı ile ilişkili meslek mensuplarının % 86’sı ortalama yaşı 35 olan kadınlardır. Onlar, ortalama olarak meslekte 5,5 yıl çalışmaktadırlar (psychologytoday.com).
- Veterinerlik mesleğinde; veterinerlik okulundan ayrılmalarının ardından erkeklerin % 24,5’i ve kadınların % 36,7’si depresyon dönemleri deneyimlemiştir. Bu, ABD’li yetişkinler arasında ortalama oranın yaklaşık 1,5 katıdır.
- Veteriner hekimler arasında, intiharı düşünme oranı ABD ulusal ortalamasının üç katıdır.
- Veterinerlik sektöründe çalışanlar arasında intihara teşebbüs oranı ise; erkeklerde % 1,1, kadınlarda% 1,4’tür.
İstatistikler, Devlet Halk Sağlığı Veteriner Hekimleri Ulusal Birliği (National Association of State Public Health Veterinarians), Oberon Üniversitesi ve CDC tarafından yapılan isimsiz çevrimiçi bir anketin sonucudur. Kaynak: Montgomery Advertiser.[1]
[1] http://www.montgomeryadvertiser.com/story/news/2015/06/19/animal-rescue-workers-prone-depression-suicide/28968501/.
Haberin İngilizce Orjinali
Muhabir: Michael Broad
Yeşil Gazete için çeviren: Cansu Yılmaz
(Yeşil Gazete, Picture of Cats)
Comments