Irak’ın sulak alanlarını iklim krizi biçti: Eskiden cennet gibiydi

Dicle ve Fırat nehirlerinin birleştiği noktada bulunan Hawizeh bataklıkları beş bin yıldan fazla bir süredir, en son ekim, balıkçılık ve avcılıkla zenginleşen bir halk olan Bataklık Arapları’nın yaşadığı bir bölgeydi. Ancak uzun süreli kuraklıklar ve yüksek sıcaklıkların yanı sıra Türkiye ve İran‘da nehrin yukarısına inşa edilen barajlar, bu eşsiz manzarayı çok az miktarda suyla baş başa bıraktı. – Fotoğraf: Susan Schulman

Bataklık sığ akarsulara dönüştü ve geçimlerini sürdürmek için yeterli suyu olmayan birçok Bataklık Arapları yeni hayatlar kurmaya çalışmak için şehirlerin kenarlarına taşınarak bölgeyi terk etti. – Fotoğraf: Susan Schulman

Irak petrol endüstrisinin bazı bacaları, bir zamanlar biyoçeşitliliğe sahip bataklıkların feci durumuna zemin oluşturuyor.- Fotoğraf: Susan Schulman

50 yaşındaki Abdul Walid Abdul, Al Musharrah’daki evinin penceresinden dışarı bakıyor. Abdul ve 45 yaşındaki eşi Layla Jabar Hassan, nesiller boyu Hawizeh bataklıklarında yetiştirdikleri pirinç ve sebzelerin yanı sıra yetiştirdikleri bufalolarla geçinen Bataklık Arapları. Abdul, ‘cennet gibiydi’ diyor. Aile, her hasattan 1 milyon dinar (12 bin 882 TL) kazanabiliyordu. Ancak sular kuruyunca ağaçlar ölmeye başladı. Abdul şunları söylüyor:
“Artık çiftçilik yok. Hepsini durdurmak zorunda kaldım. Yağmur ya da su olmadığı için çiftçilik yapmak imkansız.” – Fotoğraf: Susan Schulman

Abdul Walid Abdul’un ailesi çiftliklerinden ayrıldı ve iş aramak için Al Musharrah kasabasına gitti. Yoksul konutlarda varoşlarda yaşıyorlar. Fotoğraf: Susan Schulman

Abdul şimdi hükümet tarafından yürütülen terk edilmiş bir su geri dönüşüm projesinde bekçi olarak çalışıyor. Ayda 400.000 dinar kazanıyor. ‘Artık bizi kontrol ediyorlar. Bize maaş veriyorlar ama biz özgürlüğümüzü kaybettik. Ama bunu yapmalıyız ve nasıl hissettiriyorsa, her şey için Tanrı’ya şükretmeliyiz.’ – Fotoğraf: Susan Schulman

Abdul’un ailesi, burada resmedilen komşuları gibi mücadele ediyor. Abdul, “Daha önce krallar gibiydik, yeşil topraklarımız, çok fazla ağacımız vardı. Ama şimdi çok farklı. Eskisinden bile daha az saygı görüyoruz” diyor. – Fotoğraf: Susan Schulman

Abdul’un eşi Layla Jabar Hassan, çiftlik hayatını özlüyor:”
Bu durumda olabileceğimizi asla anlamadık. Eskiden çok güçlüydük. O zaman kendimizi önemli hissettik. İşte burada değiliz.” Layla Jabbar Hassan, ilk kez ücretli bir işe sahip, bir okulda hizmetçi olarak çalışıyor. Bataklık Arapları topluluğundan kadınların ev dışında çalışması uzun zamandır bir tabuydu. Layla Jabbar Hassan, ayda 500 bin dinar kazanıyor – bu tutar eşinin kazandığından daha fazla. – Fotoğraf: Susan Schulman

Hassan çalışmayı sevdiğini söylüyor. Bu ona yeni bir kimlik duygusu getirdi ve hayata bakışını değiştirdi. Hassan şunları söylüyor:
“İyi, bana bir amaç veriyor. Okuldaki çocuklara öğretilmesi ve bakılması gerekiyor. Yorgun hissetsem bile, çocukların geleceklerini inşa etmelerine yardım ettiğimi biliyorum. Bu işi yaparken kendimi çok mutlu hissediyorum. Artık kızların kendi işlerini bulması gerektiğini düşünüyorum.”- Fotoğraf: Susan Schulman

66 yaşındaki Abdullah Halid, Basra’nın hemen dışındaki Ebu Khasib‘deki evinde. Madrassa El Alam‘da Arapça öğretmeni olan Khalid, sınıfında ve çiftliğinde iklim krizinin etkisini deneyimledi. Toprakları kurumuş, sınıfları göç etmek zorunda kalan çiftçilerin çocukları ile dolup taşmış durumda. Eskiden 25 kişilik olan sınıflar şimdilerde 85 oluyor. Halid, “Bunu hocalar olarak nasıl halledebiliriz? Stresli ama bu çocukları öylece bırakamayız” diyor.- Fotoğraf: Susan Schulman

Khalid’in 13 yaşındaki oğlu Hamid matematik kitabının kapağını gösteriyor. Sınıfında 85 öğrenci var. Hamid, “Bir masada çok sayıda öğrenci var – iki yerine dört. Öğretmen bir şeyi açıklamaya başladığında duymak bile zor olabilir. Çalışmalarımı seviyorum ama öğrenmesi daha zor hale geldi. Başarımdan daha fazla sorumlu olmam gerektiği için üzülüyorum ama baskı altında hissediyorum. Belki hala hedeflerime ulaşabilirim. Umarım” diyor.- Fotoğraf: Susan Schulman

45 yaşındaki Zeinab Haida, Al Musharrah‘da bir pazar tezgahında çalışıyor. Eskiden yaşadığı toprağın artık ‘çöl gibi’ olduğunu söylüyor. Yedi çocuğuyla birlikte yaşıyor ve kocası hasta olduğu için ailesini geçindirmek için çalışmak zorunda. Zeinab Haida “Bu işi yapmak zorundayım. Bu evde öylece oturursam yiyecek yok. Başka bir çözüm yok” ifadelerini kulanıyor. – Fotoğraf: Susan Schulman

52 yaşındaki Satar Jabar’ın, ağaca yerleştirilmiş aynaya yansıması görülüyor. Çalışamıyor, bu yüzden aileyi geçindirmesi konusunda oğluna güveniyor. Eşinin çalışmasına izin vermiyor. Aile, Al Musharrah kasabasının dışında ayda 200 bin dinara bir ev kiralıyor. Jabar, “Bataklıklar cennet gibidir” diyor ve ekliyor:
“Kendimizi krallar gibi hissettik, yani bir şeye ihtiyacımız olursa anında alırdık. Şehirden insanlar dinlenmek ve temiz hava almak için ülkemizi ziyarete gelirdi. Şimdi tam tersi. Bazı insanlar şehre taşınırken çok bunalıma giriyor. İş yok, yemek yok.” – Fotoğraf: Susan Schulman

Jabar’ın 24 yaşındaki oğlu Ahmed. Al Musharrah kasabasında inşaat malzemeleri çekerek bir günlük iş bulmayı başardı; 10 bin dinar civarında kazanacak. İş bulmak zor. Ahmed, “Bataklıklarda hayat güzelken insanlar evimize gelir ve bize iş teklif ederlerdi” diyor. Ahmed, “Onlara sadece güldük ve gülümsedik. Onlara ‘Bu işlere neden ihtiyacımız olsun? Çünkü toprağımızda mutluyuz, her şeyimiz var’ dedik. Durumun asla böyle olacağını düşünmemiştik – onların işlerine ihtiyacımız olacağını hiç düşünmemiştik. Bu hayattaki ilk nesil olduğumuz için hayal kırıklığına uğradık” şeklinde konuşuyor.- Fotoğraf: Susan Schulman

Satar Jabar’ın 65 yaşındaki komşusu Karim Khrair, bataklıklara döndüğünde tekrar kullanabilme umuduyla sakladığı teknenin yanında duruyor.- Fotoğraf: Susan Schulman

50 yaşındaki Ghalib Ammon, bataklıkları terk eden son çiftçilerden biri. Ailesinin yıllardır yaptığı gibi tüm hayatını burada balık tutarak ve manda yetiştirerek geçirmiş. Etrafı sazlıklarla çevrili geniş bir kuru arazi üzerindeki su birikintilerini işaret ederek “Ben de herkesle birlikte gitmek üzereyim” diyor. Birkaç manda tembel tembel karşıdan karşıya geçerken Ammon, “Her yaz öncekinden daha sıcak, eskisi kadar yağmur yağmıyor” diyor. – Fotoğraf: Susan Schulman