By 
Bir ya da bir buçuk ay öncesi
Evde kendi kendime, “Ali İsmail Korkmaz Marşı”nın son tümcesine yeni söz ararken yakaladım kendimi
Galatasaray sevdalısı biri olarak, “Fenerbahçe yıkılmaz” demek sinmiyordu içime, o kısma mutlaka müdahale etmek lazımdı
Tekyumruk yetişti imdadıma
Facebook’ta marşın son sözlerini, “Direnenler yıkılmaz” diye paylaşarak
Baştan söylemeye başladım ama bu seferde “Öptüğün o çubuklu forma” kısmına takıldı kafam
Ordan da belli oluyordu Fenerbahçe vurgusu, müdahale şarttı
Ama Ali İsmail’in çubuklu formasını Fenerbahçe armasından öptüğü o kare girdi derken işin içine
Filmi yedi sene öncesine sardım
Halaskargazi caddesine, Hrant abinin cenaze törenine
Yüzbinler içinde incecik bir noktayım ben de orda
Ayakta bedensel engelim nedeni ile fazla duramayacağım için metro duvarının üzerine tünemişim benim oraya oturmama yardım eden kardeşlerimin de desteği ile
Çok kalabalığız, çokta sessiz
Rakel yengemizin ricası bu yönde
Oturduğum yerden belli belirsiz duyuyorum Rakel yengemin Hrant abime yazdığı o unutulmaz aşk mektubunu
Yanımdan Nejat abi (Yavaşoğulları) geçiyor hemen arkasından türbanı ile saçını sıkı sıkı örtmüş bir genç kadın
Bir süre sonra Abdurrahim Dilipak’ı görüyorum, uzun saçlı küpeli genç bir adamın peşisıra
Sessizliği tek slogan ihlal ediyor
Heceleye heceleye ve tane tane söylüyoruz
“He-pi-miz H-rant-ız, He-pi-miz Er-me-ni-yiz” ve bir daha “He-pi-miz H-rant-ız, He-pi-miz Er-me-ni-yiz”
Ben ilk kısma tüm yüreğimle katılsamda son kısımda susma hakkımı kullanıyorum
İddiam da şu, “ben Ermeni değilimki abi, ne diye “Ermeniyim” diyecekmişim”
Sloganın altyazısını, manasını anlamıyor değilim ama içimden gelmiyor işte “Ermeni” değilken “Ermeniyim” demek
Zaten ben o günlerde “Soykırım”a, soykırım da diyemiyorum, “tehcir” diyorum, “savaş zamanları” diyorum, hem “onlardan” gitmiş hem “bizden” diyorum
Yedi sene önce o kadar farklı ki benim “onlar” dediklerim ile “biz” saydıklarım
Bugüne dönüyorum sonra
Gezi’yi yaşamış, İstanbul United’a şahit olmuş, İstiklal Caddesi üzerindeki sarı-laci, siyah-beyaz, sarı-kırmızı kardeşlerimi omuz omuza gösteren fotoğrafla coşmuş biri geliyor gözümün önüne
Gezi’yi son güne (15 Haziran 2013) kadar anbean Mersin’deki odasında izleyen, Yeşil Gazete’ye dört bir yandan haberler taşıyan, 15’inde Gezi’nin son anlarına şahit olma şansını Gezi’nin içinde yakalayan kendim
“Yok abi” diyorum
“Ben hem Ermeniyim hem de Fenerli”
Hem, “Hepimiz Hrantız, Hepimiz Ermeniyiz”
Hem de, “Fenerbahçe yıkılmaz”
Şike var ya da yok
Bu duruma Fenerbahçeli kardeşlerimin müdahil olma imkanı var mıydı, yoktu
Galatasaraylı yöneticiler 109 yıllık “Sarıyla Kırmızıyla, Alnımızın Akıyla” tarihimizde bu tali yollara sapacak olsalar ben engelleyebilir miydim, hayır
Çok zor ihtimal olduğunu içten içe hissediyor olsamda Pazar akşamı Türk Telekom Arena’da oynanacak Galatasaray – Fenerbahçe maçı öncesi-sonrası ve sırasında şu minval bir ambians hayal ediyorum
“Ali İsmail Korkmaz Marş”ını hep bir ağızdan söyleyen ben gibi sarı kırmızıya sevdalı kardeşlerim cep telefonları ışıklarını hep birlikte yakarak Berkin Elvan’ı anmayı da ihmal etmiyorlar
Çarşı’ya “Sık bakalım” ile selam ederken, “Bu daha başlangıç, Mücadeleye devam” ile “Taksim bizim, İstanbul bizim” ile “Direne direne kazanacağız” ile iman tazeliyorlar
Çok zor ihtimal, tamam ama bu gözler Gezi’ye şahit olduktan sonra hiçbir şey ama hiçbir şey imkansız değil bu topraklarda
Hele Çeçen asıllı bir Galatasaray taraftarı olan bendeniz “Hem Ermeni Hem de Fenerli !” olduktan sonra…
#anavarrza
Comments