Kimi zaman yumurta atılacak binayı bile şaşırtır bazı bezlerin üzerindeki renk pantoneleri…
Kimi zaman milyonlar alakaya mahzar olmaz da,
kimi zaman biricik bir hadise akıp giden gündemi gaspeder…
Çelik düşer, egolar şişkin öfkelerini mancınıklar birbirine…
Gerçek dediğin, delinmiş bedenden geriye kalan iki çocuktur,
hatıralarla avunmaya mahkum bırakılmış.
Gerisi magazin…
Gerisi dolgun maaşlarıdır kırmızı ışıklı kameralara bakan yorumcuların…
Sanat ve barışla kalın…
Ağır Metal, Hafif Adam, bir de kavruk çiftçi
Önce kuvvetli bir sarsıntı
Ardından ısınır içerisi
Tüm hünerini göstersen de
düşmektesin
tonlarca çelik sarmış bedenini
hararetle pişmektesin…
Kavruk tenli adı bilinmeyen çiftçinin
kurak hasatından haraç edilen
ekmeğin pahasına üretildi,
madeni makinesi
yaşamı yok etmenin…
O heybetli çeliği kurtarmak da
geçmiş olabilir aklından belki…
Ya da daha tatlı gelmiş olabilir ömür sürmek,
kim haksız görebilir ki?
Uzun sözün kısası, o kolu çekiverirsin!
Önce sert bir ivmeyle
fırlayıp semaya,
soğuk terler de olmasa
neredeyse keyifli…
Adı bilinmeyen adam
bir gök mantarı gibi
süslerken manzara resmini,
ateş topuna dönmüş
kızıl-sarı imzası
yırtar tuvali
ergiyen metalin…
Süzülürken
toprağa basmak umuduyla,
sapasağlam,
bulut mavi fonda;
karanlık bir silüet
vurulası bir et
keskin bir göz
yankılanan barutun kokusu
vızıltıyla delinen bir beden
ve müteveffa,
adı bilinmeyen bir ceset…
Görevini yerine getirdin, Asker!
Devamını medyadan takip ederim, canım.
kib, bye!
27/11/2015
19:14
Kadıköy
