Köle Şair Epiktetos – Özdener Güleryüz

Özdener Güleryüz

Hayır, kar yağmıyordu…

İçim titriyordu, ellerim buz gibiydi, ama kar yağmıyordu.. Yağsaydı bu denli üşümezdim ki…
Yağan, hafif bir rüzgârla dahi dallarında tutunamayan, savrulan yağmura dönüşen kuru yapraklardı… Lapa lapa yapraktı yağan…
Fazla değil az aşağıda ise, hızla akan rengi turkuaza benzeyen bir akarsu vardı.Yamacın başlangıcında yaprakları kurumuş ağaçlardan, aşağıda akan su, bölüm bölüm saklanıyordu…

Hayır kar yağmıyordu…
Çok dar olan yürüme yolu ise iyice kayalara yaslanmıştı… Oradan yürürken suyu göremiyordum. Bastığım yer yapraklarla kaplıydı. Daha önce gelip geçenlerin çiğneyip üzerinden yürüdüğü yapraklar ezilmişti. Burnuma hoş değişik, ezilmiş ve kokuları karışmış, daha önce hiç duymadığım bir yaprak kokusu geliyordu…
Derin nefes aldım. Kayaların arasında bir hareketlenme vardı hızla akan bir şey.İ nce ve kaya renginde gözümle takip ettim… Durup, başını kaldırmış zarif vücuduyla, incecik kuyruğuyla güzel gözlü bir kertenkeleydi…

Hayır kar yağmıyordu…

Yürüdüm öndeki insanlar gibi.Bir kanyon içindeydik.Bazı bölümler çok dardı. Eğilip elimle kayalara tutunmadan geçemeyeceğim yerler vardı. Bir köprü çıktı önümüze. Demirden yapılmıştı. Yürüdük üzerinden. Ulaşmak istediğimiz yer, vatandaşımız ama, bizlerden çok önce, köle bir anneden doğan, bir süre köle olarak yaşamış ve azad edilmiş bir şairin, Epiktetus’un şimdi yürüdüğümüz kral yolundan yürüyerek önünde durup.

Üzerine yüz yıllarca önce, “Hür İnsan” başlıklı şiiri yazdığı kayayı görmek ve şiiri okumak…

Hayır kar yağmıyordu…
İkinci köprüyü de geçtik.Yol daha da dikleşti. Daraldı. Artık yol da yoktu. Sadece kayalar vardı. Dikkatlice yürüdük. Görmek istediğimiz kayayı artık görüyorduk. Tam önüne geldik ve durduk.

Evet artık kar yağıyordu…
Tıpkı terk edilmiş yüreğin duyduğu soğuğu,ayazı yiyordu şimdi yüreklerimiz. Okumak istediğimiz şiir, anlayabileceğimiz bir yazı türünden değildi. Ama biz yüreği titreşenler, Epiktetus’un oraya ne yazdığını biliyorduk. Orası kesin.. Bilemediğimiz,anlayamadığımız şey, o şiir üzerindeki kazma darbesi idi. Artık karın yağma nedeni de oydu. Terk edilmiş yüreğe yağar gibiydi.

Evet artık kar yağıyordu. Yüreklerimize. Yüreğim yemişti o kazma darbesini kanıyordu…

”İnsan insanın efendisi olamaz. Kader eninde sonunda şöyle veya böyle günahlarımızın bedelini önümüze koyar. Bunu bilen insan, kimseye kızmaz, gücenmez, aşağılamaz, itham etmez,nefret etmez, kin gütmez.” Epiktetus.