Anadolu’da renk renk topluluk dokumak (2) – Emel Meriç

Önceki yazımda anlattığım gibi ben de kendi halinde bir ilmek gibi az gittim uz gittim, dereler tepeler aştım. Yollarda niyetler ektim, sonra çıktım yücesine dağların, olanı biteni, anı seyran eyledim. Dışarısı içime ayna oldu, gökyüzünde kırlangıçlar uçarken içimde sesler dolandı durdu.

“Kırlangıçlar uçuşuyor, bir topluluk oluşuyor”… Nasıl da umut dolu bir sesti bu ! Neredeydi bu topluluk, neydi, neye benzerdi? Tüm bu sorular zihnimde bulanıklık yaratırken yavaşlamaya yöneldim, dalga dalga yayılan bulanık soruların arkasına takılıp gitmektense kendi ihtiyacıma odaklandım. “Ben nasıl bir topluluğun içinde olmak istiyorum?”, “Neye, nelere ihtiyacım var?”  hayal etmeye ve hislerimi -sürüsünü arayan bir kurt gibi- izlemeye başladım. Duygularımın beni yönlendirmesine izin vermeye niyet ettim ve derken bir iç ses daha geldi:

Özü öze bağlayalım,
Sular gibi çağlayalım (*)

İşte bu !

Özden öze bağlar kurulabilen bir topluluk,

Can’dan can’a köprülerin kurulduğu bir topluluk,

Her bir bireyin özgürce,

Her bir bireyin özgün haliyle

Varolabildiği bir topluluk,

Yargılamaların uzağında renk renk yaratımla çağlayan bir topluluk,

Halden hale geçerken birbirini kollayan bir topluluk,

Duyulduğum, görüldüğüm, gözetildiğim, gönül gözü açık bir topluluk,

Rahat edemediğim duygularla savrulurken dingin eliyle dokunup bana güven veren bir topluluktu ihtiyacım olan.

Bir ağaç gibi tek ve hür

Bir orman gibi kardeşçesine (**)

yaşamayı iliklerime kadar hissedip deneyimleyebileceğim bir topluluktu hayaline düştüğüm.

Hayale düştüm, yola düştüm.

Şair de kulağıma fısıldadı:

Yol beraberinde yoldaşı da getirir. (***)

 

(*) Pir Sultan Abdal

(**) Nazım Hikmet Ran

(***) Oruç Aruoba

 

Emel Meriç

yerkure.wordpress.com/