Vegan ile vegan olundu

Yani ben oldum

Hayır olmadın diyor Büşra

Nasıl ya?

Oldum ya işte, daha nasıl olucam

Et yok, Süt yok, Yumurta yok, hepsini geçtim kahvaltıda domatesin yanında peynir yok, vegan oldum işte daha ne

Vegan beslenmeyi deneyimliyormuşum

Veganlık sadece beslenmekle, hayvansal hiçbir gıdayı tüketmemekle ilgili değilmiş, daha kapsamlı bir felsefesi var imiş

Giyim kuşam da dahilmiş içine, hayvanları ürün test deneylerinde kullanan tüm firmaları boykot etmekte, hatta askeri vesayete, askerliğe, yanisi şiddetin her türlüsüne karşı çıkmakta

Vicdani ret yani diyorum

Tam da bu diyor, vicdani reddi kelimenin gerçek anlamı ile kullandığımı farkediyorum

Nedense daha önce bu tabir aklıma her seferinde sadece askerlik hizmetini ve onu reddetmeyi getirmiş

Ama “vicdani ret” adı üstünde, vicdanen herhangi bir eylemi yapmaktan imtina etmeyi kastetmiyor mu?

Vegan oldum dedim ama bunun da bir süresi var, ya da daha doğrusu ben başlangıçta öyle öngördüm

Sivil Düşün destekli Yeşil Gazete katkılı (hem Büşra hem de ben Yeşil Gazete’deniz) bir proje için arkadaşım, meslektaşım ve okuldaşım (ikimiz de 16 yıl fasıla ile (ben 1997, o 2013) Marmara Üniversitesi İletişim Fakültesi Gazetecilik Bölümü mezunuyuz) Büşra ile birlikte Anadolu’yu dolaşıyoruz. Maksadımız yerelden yeni ekoloji muhabirleri bulabilmek ve onları Yeşil Gazete’ye haber ve yazı; ve artık nasıl katkıda bulunabileceklerse o şekilde katkı  sunmaya ikna edebilmek.

Bunu sağlamak için yapmaya yeltendiğimiz şey ise sadece gidip, oturup sohbet etmek. Maksadımızı anlatmak, Büşra’nın veganlığından, benim ortopedik engelliliğimden, ekolojiden, feminizmden vsr bahsetmek. Buluştuğumuz arkadaşlarımızın hikayelerini dinlemek.

Ziyaret edeceğimiz iller ise sırası ile Mersin, Adana, Nevşehir, Gaziantep, Hatay, Van, Batman, Mardin, Diyarbakır ve Dersim. Ağustos’un 4’ünde başladık 28’inde bitirmeyi hedefliyoruz.

Büşra vegan, ben de dedim ki ziyaret ettiğimiz (ve benim de yaşamakta olduğum) ilk il Mersin’deki buluşmaya giderken, “Sen zaten vegansın Büşra, gideceğimiz her yerde buna göre hareket edecek, hayvansal hiçbir gıda tüketmeyeceksin. E, ben de senin yol arkadaşın olarak sana eşlik edeceğim. O halde bu projenin bitimine değin yani 4-28 Ağustos arası ben de vegan olayım.

Hikaye böyle başladı, 13 Ağustos’u Hatay’da yaşadığımız şu günde de devam ediyor. Proje için açtığımız yerelmuhabirler.blogspot.com.tr’de bu tecrübemi, “Etoburun Vegan Güncesi” başlığı altında paylaşmaya başladım.

Vegan beslenme deneyiminin ilk 10 gününden aklımda kalanlar

• Annem galiba 5. Gün sabahı bize vegan kahvaltı hazırladı. Ondan bir gün önce sabah kalkmış, mutfakta domates ve salatalar arasında cebelleşen bana, “Sana süt ısıtayım mı oğlum?” demiş, ben daha yanıt vermeden kendine kendine, “tamam, tamam” diye mırıldanmış. Hemen ardına da, “O zaman sütlü çay yapayım” önerisini getirmiş, getirir getirmez de, “Ammannn, ne haliniz varsa görün” diyerek mutfağı terketmişti. Vegan Kahvaltı mönüsünü de öğrendim kendisinden, “Soğanlı zeytin, söğüş domates, zeytin, biber salçası, domates salçası, isot ve kekik”
• Veganlık aslında farkındalık ile ilgili. “Mesela ekmek nasıl olmuyor”u anlamıyordum başlarda. Her gittiğimiz yerdeki sorgulamadanda –hadi itiraf edeyim- çekiniyordum. Etiket okumak başlı başına bir farkındalık biçimi. Şehirlerarası otobüste Büşra’nın her nasıl yaptıysa otogarda bulduğu salatalı sandviçleri kola eşliğinde götürürken meşrubatın etiketine bakındığını görünce, “artık çok geç” ifadesi ile kutuyu ters çevirmem ise sadece “Bu da bana kalsın” biçimi
• Büşra, batıda daha agresif yaklaştıklarını ama doğuda insanların yardımcı olduğunu belirtiyor. İlk vegan öğünümü Mersin’de Tarsuslu Murat Usta’nın Yeri’nde yemiştim. Mercimek çorbası ve humus eşliğinde tıkınırken garson arkadaşımız Eşref, başka ne gibi seçenekler olabileceğini tatlı tatlı münazara etmişti bizimle
• Bir de kebabçıda vegan takılma mefhumu var. Aslında mecbur kalınmadıkça gündeme alınmamalı diyor Büşra. Lakin Adana memleketinde (hatta, iftiharla söylerimki, memleketimde) akşam 20:00 sıralarında tren istasyonu civarında iseniz ve bir sonraki trene kadar vegan bir şeyler ile açlığınızı bastırmak durumundaysanız bu mecburiyet iyot gibi çıkıyor ortaya. Vegan seçenek araya araya istasyondan adım adım uzaklaşırken ortopedik engelli olmaya aşina beynim bunun bir de istasyona geri dönüşü vara gidiyor. Hem takat hem sinir katsayım giderek dibe doğru inerken, “Aslında bir kebapçıya gidebilir ordaki mezelerden vegan bir şeyler atıştırabiliriz” diyor Büşra. Önümüze gelen ilk yemek mekanına duhul edip bu seçeneği dışarıda bıraksakta benim isyanım gökkubbede dalgalanıyor, “Burası Adana ama güzelim, her yer kebapçı, neden bunu en baştan söylemiyorsun”
• Bir de kızı vejateryen olan kebab ustaları var. Birisi ile Gaziantep’te karşılaştık. Hüseyin Usta biz sokak kedisi masumluğunda, “Sizin dükkanda et var biliyoruz ama bir köşeye kıvrılıp salata, çorba; varsa az biraz da pilav yiyebilir miyiz amca” diye sorduğumuzda, “Benim kızım da vejateryen” diyerek içeri buyur ediyor bizi. Hayatımda ilk defa (belki ilk değildir, çok emin kouşmayayım) iki tabak bulgur pilavı yiyorum iki tabak salata eşliğinde.
• İşin “Siz yiyin yiyin, biz kimseye söylemeyiz boyutu” var bir de. Benim arkadaşlarım Büşra yanımda değilken söylüyorlar bunu. “Al Alper tostumun yarısını, al al, ye hadi, ben Büşra’ya söylemem” ya da daha bu akşam Hatay’da bizi karşılayan dostlarımızın ısrarla vurguladığı gibi, “Hatay’a gelip “aç gitmek” olmaz, Hatay mutfağını tattırmadan sizi hayatta bırakmayız, bize güvenin siz, biz kimselere söylemeyiz”

Konu uzar gider, ben anlatmaktan sıkılmam ama sizin bir hayli zamanınızı almış olmaktan çekinirim. Yukarıda değindiğim gibi projemizin blog adresi, “yerelmuhabirler.blogspot.com.tr”den gelişmeleri takip edebilirsiniz

#anavarrza

Bu yazı ilk olarak Vegan&Vejateryanler Derneği dergisi Veg Nature un 54. sayfasında yayınlanmıştır. Derginin online versiyonunu buradan okuyabilirsiniz

 

 

 

Alper Tolga Akkuş