[Manzum Serzenişler] Yaprak Dökümü

Uzaktaki köyler uzakta olmaya devam ederken o esnada büyük şehrin bir yerinde…

Yaprak Dökümü

Esti biraz…
kıpırdadı belirgin.
Kıtırdadı boğumu yaprağın,
sallantıda ve tedirgin…
Çoktan sararmıştı benzi
mahzun ve mahçup…
Bakışlarına maruz iken
genç yeşillerin…

Gövdesine seyredaldı azıcık…
Uzun bir ağaçtı hakikaten.
Yaşlı, heybetli ve zengin…

Düşmek…
Kopmak…
Zaman…

Hayal etti azıcık…
dokunmak uzaktaki dallara…
bir an için bile olsa…

Düşmek…
Uçmak…
Zaman…

Tomurcuklandığı günü hatırladı
İlk kokusunu Bahar’ın…
Serpilmeyi…
Heyecanla…
Biraz da hırsla…
Kocaman bir yaprak olabilmek için…

Esti biraz daha
tutundu tüm varlığıyla!
Pes etmek yok!
Korku ise bâki…

Bu seferki kıtırtı
kulağına çalınmıştı
o heybete yaslanmış
körpe sevgililerin…
Öyle yakın…
Öyle hazîn…

Nice kasırgalar görmüştü oysa!
Ne fırtınalar!
Yıldırımlar atlatmıştı,
sayısız yağmurlar…
Ama gel gelelim,
küçük bir mumu nazikçe söndüren o üflemenin
dokunuşuyla süzüldü işte…
Ölesiye hafif…
Biraz da serin…

Düşler…
Gitmek…
Zaman…

Seyredaldı heybetli ağacı,
en üst mevkilerinden zemine doğru alçalırken;
dallar tanıdık ve uzak,
ellerini sıktılar, uğurlarken…

Uçuştu biraz sağa
biraz sola
sonra da yola…

***

Taksi çağıracaktı,
eli havada…
Geri çekti!
Metro’ya seyirtti usul usul,
yeni işsiz kurumsal adam…

Tabanının altında bir yaprak çıtırdadı…
Körpe sevgililer işlerine döndüler;
Öğle tatili bitiyordu…

15/9/2015
19:15
Üsküdar