Güzel insanlara, mutlu doğaya teşekkürler – Büşra Akman

İlk tatuta deneyimim için nereyi seçsem diye düşünüp, nerede neler yapılıyor diye bakınırken ancak sitede çeşitli yıllarda yazılmış belki bir iki yoruma rastladım. Ekmek yapan Ayşe’yi ve kaktüslerle ilgilenen eşi Selahattin’i gördüm; Flora Akdeniz Bahçesi. Konuşmaya başladım biz yeni insanlarla tanışmayı çok seviyoruz dedi Ayşe, sonra telefonla konuştuk, çok canlı geliyordu sesi. Ben buraya gitmeliyim dedim. Sonra Gezi Parkı Protestoları devam ediyordu biraz erteledim, yüksek lisans başvurularıyla devam ettim. Furkan’la Ankara’da başvuruyu bitirip geçtik, Flora’ya. Onun da benim de ilk tatutamızdı.

Sabah 6.45’te Selahattin aldı bizi Kumluca 28 tabelasından. Orman içinden bir yoldan geçtik, çiftliğe geldik. Ayşe’yle de tanıştık beraber kahvaltı için oturduk. Ankara’da yediklerimizden memnun kalamayan biz, ne güzel bir kahvaltıyla karşılaştık. Kahvaltıda çok güzel bir sohbet başladı, kahveyle birlikte sohbetimiz de derinleşti.

Ne iş yapacağız, nasıl olacak diye düşünürken öyle güzel bir çemberin içindeydik ki, muhteşem bir ses sistemi, kütüphane[1]), ağaçların içinde ahşap bir ev, çardağı, bahçesi, bostanı, kompostu, yurdu, küçük evi, dışarıdaki o güzel banyo tuvaleti, köpekleri Siyah’ı, Paşa’yı, Gofi’yi, Boncuk’u;  kedileri anne’yi, sarışını, tekiri, siyahları ve yavru siyahları, Tahtalı Dağı’nı,Bonustepe[2]’yi hemen içime taşıdım hemen hemen her şeyi olduğu gibi. Geceyi, gündüzü, bulutu, gün ışığının, ay ışığının değdiği her yeri, aydınlatılmamış ışığı… Akşama yakın güneşin gitmesini bekleyip iş saati koşturmacalarımız çok keyifliydi, ilk kez onu seçerken “herkesin araç olarak seçtiği bir şey vardır, o seninle birliktedir, benim uzamım, orak” diye düşündüm. Bahçeyi sularken toprak üzerinde suyun takip ettiği yolu izlemenin ona dokunmanın, koklamanın, ışığın yavaş yavaş maviye geçişinin güzelliğini izlemekti “iş” (:Yaptığımız her şeyden mutlu olduk hep birlikte çalışırken, Heura, Genis, Furkan, Zeynep, Can, Güneş, Ercan ve  gelen birçok kişiyle..

Orada mutlu yemeği tattım, emekli ellere dokundum, yumuşacık bir suda yıkandım- arındım, içimle doldum, paylaştım, sarıldım, çoğaldım. Kafamda ne kadar patlatmışsam ortak kullanalım, paylaşalım diye ortak kullanım ağlarını, Ayşe ve Selahattin anlattıkça hayatlarını,kutsal ekonomi olarak kullandık bu kavramları, aradığım buydu.  İnsan isteyince nasıl çağırıyor fırsatları, ne çok hayatla karşılaşıyor, karışıyor… İstanbul’dan Bodrum’a oradan Çıralı’ya uzanan, 12 yıllık Çıralı’nın ardından 7 senede 70 bin kilometre Batı Akdeniz’de yer aradıktan sonra şu anki yerlerini bulmuşlar, bu yeri de insanlarla paylaşmayı o kadar seviyorlar ki, orası da bu enerjiyle kucaklıyor gelenlerini.

Çember büyüyor, bu tatutayı yorum olarak yazmak yetmezdi, herkes deneyimlerini paylaşırsa daha canlı bir iletişim olur aramızda, bana çok büyük bir eksiklik verirdi yazmamak, çemberi büyütmemek.