Cicim ayları bitti, doğadan ürkme faslındayım

Geçen hafta, Küçükkuyu’ya gitmek için bindiğimiz minibüsteki bir kadın, yolda inen arkadaşına ‘Hadi yılandan çıyandan uzak durun‘ dedi. Birden kendimi Beşiktaş-Taksim dolmuşunda hayal ettim (İçses: Kalabalık yerlere gitme, metroya binme!)

Ben yılan yerine şehir şiddetinden korkuyorum, gündemlerimiz ne kadar farklı…

Geçen sene Çamtepe’deki Doğa Gözlem Okulu tanışma çemberinde bir arkadaşımız, seyahat etmeyi çok sevdiğini, çok fazla çadırlı kamp yaptığını ve zamanla doğadan ürktüğünü fark ettiğini söylemişti. Ben bu korkusunu o zaman anlamlandıramamıştım.

Şimdi anladığımı düşünüyorum. Meğer doğayla sandığımdan daha mesafeli bir ilişkim varmış. Burada doğadan, doğa olaylarından, hayvanlardan imtina etmeyi, kendimden hiç ummadığım bir temkinle hareket etmeyi öğrendim. Arı deyip geçemiyorum, yüzlercesini bir arada gördükten ve arıcılardan bazen günde 100-200 tanesi tarafından şişlendiklerini dinledikten sonra. Arı iğnesi yedim birkaç kez, alerjim yok ama birkaç tanesini aynı anda yemedim… Böyle bir durumda başıma ne geleceğini, ne tür zorluklar yaşayacağımı bilememek bana korku verdiği kadar, kendimi koruma ve doğaya olabildiğince uyum sağlamam konusunda güç de veriyor.

Pencere pervazlarına sıkışmış ölü akrepler bulunca, ayakkabılarımı, içini kontrol ettikten sonra giyme, elimi çantamın içine daldırırken iki kere düşünme ihtiyacı duyuyorum.

Her yerimizden örümcekler fırlıyor. Ormanın içinde yaşarken bu karşılaşmalar çok normal, alışkınım ama mesela Sarı Efe denen bir tür var ki (Böğü/böğ de deniyor), kendinden önce ismi endişe salıyor zaten. Görünce de “Anam bu ne?!” deyip yolu açıyorsunuz, öyle bir heybetli yürüyor ki! Diğer örümceklerden farklı olarak 8 yerine 10 bacaklı ve öndeki iki bacağı akrep kıskaçları gibi.

En az Sarı Efe kadar haşmetli çıyandan da bahsediliyor sıkça, henüz tanışmadık kendisiyle ama son ziyaretçimiz bir yavru yılan oldu. Düşük bütçeli bir belgesel çekilebilir burada bir gün içinde.

Bundan sonra merak ettiğim meyvelerin, yaprakların tadına bakmayacağım muhtemelen, tesadüfen kötü bir şey yaşamadım ama bazıları zehirli çıkıyor; birkaç ay önce yediğim tespih ağacı meyvesi gibi. Cahil cesaretinin görünmez koruması altında olsam gerek.

Şimdi tekrar Küçükkuyu’ya inen minibüsteyim ruhen. Hadi yılandan çıyandan uzak durayım bari ben.

 

Ceylan Yurdakuler