Zeytin Okulu'nda masal olduk - Sururi Uras

Hayal bu…

Hayal bu, kurulması kadar kırılması da kolay. Epey oldu bu cümleyi kuralı. Bana emanet edilen bir hayali gözüm gibi korudum önce. Sonra o hayali başladım ben de kurmaya. Boş bir beton temelin fotoğrafına baka baka, üstünde

‘Zeytince‘ yazan boş, ufacık bir teneke kutuyla hayaller kurdum, nefes alır gibi.

Ve hepsi gerçek oluyor. Hepsi Zeytin Okulu oluyor.

Burada konserler olsun, dedim. Oluyor. İnsanlar dolsun taşsın, neler yapmışlar, hangi virajı nasıl dönmüşler, gelsinler anlatsınlar, dedim. Hep oluyor… Burası hayatı hatırlatan, teşekkürü bol bir okul olsun, dedim… Yıldızılar pencerelere dolsun, dedim… Çoluk çocuk oyunlar oynasın, dedim… Hadi, diyen gelsin, kendine gelsin, okul kapısı içine açılsın dedim… Hayali olmayana hayaller katsın, dedim…. Çay eksik olmasın, dedim. Oluyor. Bir bir hepsi gerçek oluyor…

En son 23-24 Aralık 2017 tarihi için üç-beş arkadaş hayaller kurduk. Defalarca yazdık, çizdik, konuştuk, çoğaldıkça çoğaldık. Okulun içindeki sıraları kaldıralım, her yere minderler, halılar, kilimler yayalım, herkes yerlere otursun… Anneanne evi gibi ayaklarımızda patikler, dizlerimizde battaniyeler olsun… Bir de hafif bir ışık, yerlerde mumlar, her yere gölgeler vursun… Misafirlere börek mi, kek mi ikram edelim? Hepsi de olsun!

Bir dedenin dizi dibinde başladık ve hepsi oldu… Zeytince Masallar Buluşması.

Kendimize masallardan bakmak istemiştik, masal gibi bir dağın eteğinde… Baktık. Anlatacağı masalı giyinen, masal olan, dinleyenleri masala dolayan masalcılar gördük önce. İki okul arkadaşının yirmi beş yıl sonra ağlaya ağlaya kavuşmasını gördük. Hele bir de hediyeleriyle gelenleri gördük… Bir dakika önce tanımadığımız, iki gün sonunda ayrılırken yılların dostluğuyla sarmaş dolaş olup, en yakın zamanda görüşmek için sözleştiğimiz insanlar gördük…

Kendi sesimizi duyduk bir başkasında ve buna hiç şaşırmadık. Çünkü biz, hepimiz 23-24 Aralık 2017 tarihinde Zeytin Okulu’nda masal olduk.