By Gazetemizde de yazılarına daha önce yer verdiğimiz gezgin Hülya Tosun, 2015’in son günlerinde başlayıp 2016’yı da kapsayan 2 aylık bir dönemde Tayland ve Kamboçya‘yı ziyaret etti. Tosun’un uzakdoğu seyahati ile ilgili notlarını tefrika halinde sizinle paylaşacağız.
Yazı dizisini bu link üzerinden takip edebilirsiniz
***
Gelin kucaklaşalım / Free Hugs eylemi(!) / Chiang Mai – Tayland
En çok da sarılmak istiyorum ben bugünlerde, tüm dünyaya sarılmak!
En yakınlarıma ama daha çok, en uzak hissettiklerime…
Dilinden en iyi anladıklarıma ama daha çok, bir tek ortak kelimem bile olmayanlara…
En sevdiklerime ama daha çok, kalbimin en kapalı olduklarına…
Sıkı sıkı sarılmak istiyorum. Dakikalarca, saatlerce, gerekirse günlerce. Ta ki kalplerimiz yumuşayıncaya dek!
Gezginliğimin en başlarında, sanırım 2007’de duymuştum “free hugs”/sarılma eylemlerini. Sokağın ortasında duran insanlar, ellerinde bir döviz “free hugs” / “sarılmak serbest” yazıyor ve dileyen herkesi kucaklıyorlar.
“Bugüne kadar duyduğum en güzel fikir!” Diye düşündüysem de, sokakta “ona-buna” sarılınca ne diyeceğini bilemediğim “ELALEM” örgütü sebebiyle bu eyleme sadece uzaktan bakmış, İstiklal’de rastladığım birkaç kişiye sarılmakla yetinmiştim.
Sonra “Gezi” zamanıydı. Herhangi bir şey, insanların yüreğini yumuşatacak herhangi bir şey bulunca ona sıkı sıkı yapışabileceğim ve “elalem –melalem”in de bu yolda önümde hiç duramayacağı zamanlardı. Taksimde bir “free hugs” eylemi düzenleyince arkadaşlar, haydi dedim zamanı geldi. Kadıköy’de de biz yapalım. Eşe dosta çağrılar yapıldı.
İşte oradayız. Bir akşam üstü Kadıköy iskele meydanında. Kalabalık bir grup olmamıza rağmen, her gün sakin sakin yürüdüğüm meydanda, elimdeki dövizi havaya kaldırıp, yüksek sesle o ilk çağrıyı yapmak… SARILMAK SERBEEEST! Dediğim an, zordu. Ve sonraki bir saat, muhteşem!
(Foto by Zehra Genç)
(Foto by Zehra Genç)
(Foto by Zehra Genç)
Dünyayı “kurtaracak” şeylerden birinin de sarılmak olduğuna inanıyorum ben ve şükür ki yalnız değilim! Dünyanın her yerindeyiz.
Bir gece vakti, Tayland’ın Chiang Mai’sinde karşıma çıkan bu güzel insanlar gibi.
Biz, couchsurfingten bir araya gelen bir grup, dilek feneri aramak için yollara düştüğümüzde, şehrin meydanında rastladık onlara… Sonra bir süreliğine, feneri-meneri, tam da o sıralar olan yeni yılı, her bir şeyi unuttuk. Sarılabildiğimiz kadar çok sarıldık birbirimize, sarıldıkça kalplerimiz yumuşadı, sarıldıkça çoğaldık, sarıldıkça gülümsedik, sarıldıkça tanış olduk, biz olduk, bir olduk…
İşte ondandır, Tayland’taki sarılmadan aylar sonra, sevgili Hira’nın bu duasını duyar duymaz yeniden o geceye gidişim, sıkı sıkı tüm sarılmaları yeniden hissedişim, Hira’nın duasını dua bilişim.
Çünkü ben en çok benden en uzak olduğunu sandığıma sıkı sıkı sarılmak istiyorum. Dakikalarca, saatlerce, gerekirse günlerce. Ta ki kalplerimiz yumuşayıncaya dek!
dua:
“güneş varken, güneşe bakıyorum
ay varken, aya.
bulut geçerken bulutu izliyorum,
yağmur akarken, yağmuru.
tüm kalbimle diliyorum, ki
yan yana durabilelim.
birbirimize bakabilelim, birbirimizi görebilelim,
birbirimizi kabullenebilelim.
güneş aydınlığıyla, bulut loşluğuyla
yansıtıyor temel hakikati;
hepimizin midesi zil çalıyor acıkınca,
hepimiz ürküyoruz şimşek çakınca.
yer sallanınca paniğe kapılıyor,
bir canlı yavrusunu görünce şefkat ve merhametle doluyoruz.
bir sevdiğimizi kaybedince bağrınıyor, kahroluyor
aşina bir ritmle kıpırdanıveriyoruz.
sohbete ve oyuna yandaş arıyor,
şiddete maruz kalmaktan hoşlanmıyoruz.
hepimiz bir o kadar ayrı
bir o kadar aynı.
tüm duam odur ki,
mekanlarımız, isimlerimiz, inandıklarımız, sözcüklerimiz,
törelerimiz, kıyafetlerimiz, yediklerimiz, türkülerimiz farklı olsun, ama
birbirimize bakabilelim, birbirimizi görebilelim,
birbirimizi duyabilip, birbirimizi kabullenebilelim.
tahammülle, merhametle ve muhabbetle” (Hira D.)
Hülya’nın gezi yazılarını Ruhu Bohçada Gezen blogundan ve aynı adlı facebook sayfasından takip edebilirsiniz
Hülya Tosun
Comments